एउटा छोराको चोटले थलिएका उनको जीवनमा फेरि अर्को बज्रपात भयो, २०६६ असोज १७ गते । अमेरिकाको युनिभर्सिटी टप गरेका अर्को छोरा बलरामको पनि अमेरिकामै दुर्घटनामा निधन भयो
भीम गौतमकाठमाडौंमा घर भएका र पर्यटन व्यवसायमा लागेका विष्णु गौतमको परिवारमा कुनै दुःख थिएन, २०६५ साल पुसअघिसम्म । २०४० सालदेखि पर्यटन व्यवसायमा लागेका उनका छोरा कुमार सुवानची टुर्सका प्रोप्राइटर थिए भने अर्को छोरा बलराम अमेरिकाको नर्थ वेस्टर्न ओक्लाहोमा स्टेट युनिभर्सिटी टप गर्न सफल मेधावी विद्यार्थी थिए । अमेरिकामा उपराष्ट्रपति, राष्ट्रपति, वर्È विद्यार्थी–२००८ तथा आउटस्ट्यान्डिङ सिनियर अवार्डबाट सम्मानित हु“दै उनी अध्ययनरत स्टेट युनिभर्सिटीको म्याथ क्लबको प्रेसिडेन्टसमेत भइसकेका थिए । बलराम अन्तर्राष्ट्रिय विद्यार्थी संघको कोÈाध्यÔसमेत थिए ।
मासिक डेढ लाख रुपैया“भन्दा बढी कमाइ हुने उनको परिवार सुखी थियो तर विष्णुको पारिवारिक जीवनमा पहिलो बज्रपात भयो, २०६५ साल पुस १२ गते । सवारी दुर्घटनामा छोरा कुमारले प्राण गुमाए । सुवानची टुर्सका प्रोप्राइटरसमेत रहेका कुमार काठमाडौंको सञ्चारग्राम नजिक सवारी दुर्घटनामा परेका थिए । एउटा छोराको चोटले थलिएका उनको जीवनमा फेरि अर्को बज्रपात भयो, २०६६ असोज १७ गते ।
अमेरिकाको युनिभर्सिटी टप गरेका अर्को छोरा बलरामको पनि अमेरिकामै दुर्घटनामा निधन भयो । काभ्रेको दुर्गम कोसीपारिको धुसेनी शिवालयमा जन्मिएर आफ्ना बालबच्चाका लागि ठूलो संघर्È गरेका विष्णुले दुई हुर्केका छोराको कमाइ खाने बेलामा पीडाले तड्पनुप¥यो । एक्कासि निम्तिएका दुई ठूला पीडाले उनी यति विरक्तिए कि टुर्सबाट हात झिके, काभ्रेको अनेकोटमा बनाउन लागिएको पलाञ्चोक एग्रो रिसोर्टको योजना पनि छोडिदिए । त्यसका लागि बैंकबाट ८० लाख रुपैया“ ऋण स्वीकृति भइसकेको थियो । पारिवारिक शोक र तनावमा परेको उनको जिन्दगीको मोड पूरै परिवर्तन भयो ।
सुखी जीवनमा पीडैपीडा थपिए । शोकमा डुबेको गौतमको परिवारमा आ“सु थामिन महिनौं लाग्यो । शोकले आत्महत्याको बाटो रोज्ने कल्पनासम्ममा पु¥यायो तर अन्त्यमा साहस जुटाएर छोराहरूको शोक मेटाउने र भुलाउने एउटै बाटो सामाजिक सेवा रोजे र तीन वर्षअघि लक्ष्मी प्रतिष्ठान गठन गरे र सुरु गरे सामाजिक अभियान । त्यही अभियानमार्फत समाजमा गरेको सेवालाई कदर गर्दै उनलाई अमेरिकामै अन्तर्राष्ट्रिय नेपाल साहित्यकार समाजले अन्तर्राष्ट्रिय हिरोको रूपमा सम्मान ग¥यो ।
‘कति सपना थिए, ती छोराहरूस“ग जोडिएका, सबै चकनाचुर भए तर सबै पीडा र दुःख हटाउन समाजसेवा ग¥यौं तर आज अमेरिकामा आएर अन्तर्राष्ट्रिय हिरोको रूपमा सम्मान पाउँदा खुसी छु,’ गौतमले भने, ‘चरम दुःखको त्यो Ôणमा हामीजस्तै दुःखीहरूको दुःखमा मलम लगाउनेछौं भनेर नेपालमा धेरै काम ग¥यौं, अमेरिकामा बस्ने नेपालीले पनि त्यसलाई मूल्यांकन गरेर सम्मान दिनु खुसीको कुरा हो ।’ पहिला नामका लागिभन्दा दामका लागि बढी कुद्ने गौतमको अहिले पहिचान र परिचय फेरिएको छ ।
उनी समाजसेवी मात्र होइन, गीतकार र लेखक पनि बनेका छन् । उनले लक्ष्मी गीतिसंग्रह निकालिसकेका छन् भने ‘चोइटिएको मुटु’ पुस्तकसमेत प्रकाशन गर्न लागेका छन् । उनी अहिले समाज र समाजभित्रको अन्तरकथाहरूलाई आफ्ना लेखमार्फत सार्वजनिक गर्न थालेका छन् । हिजो जुन उनका लागि महŒवको विषय थिएन । २०४० सालदेखि झन्डै २७ वर्Èसम्म पर्यटन Ôेत्रमा सक्रिय उनको जिन्दगीको यात्रा फनक्कै मोडिएको छ । उनी अहिले लक्ष्मी प्रतिष्ठान, समाज कल्याण–नगरकोट पर्यटन सडक समिति र पलाञ्चोक एग्रो प्रालिका अध्यÔ छन् भने भक्रमदेवी माविका सञ्चालक र बालप्रतिभा निमाविका दाता समूह सदस्य छन् ।
१३ वर्Èको उमेरसम्म विकट धुसेनी शिवालयमै बसेका ५१ वर्Èीय विष्णुले गाउ“मा विद्यालय नभएपछि काठमाडौंमा आइपुगे र भानु माविबाट प्रवेशिका परीÔा पास गरे । स्कुल पढ्दा पत्रिका बेच्नुपरेको दुःखद र संघर्Èपूण कथा भए पनि उनले जिन्दगीमा धेरै प्रगति गरे । आरआर क्याम्पसबाट प्रमाणपत्र तह पास गरेपछि साथीभाइको लहलहैमा पार्वती नामक फिल्म पनि बनाएर ८ लाख डुबाएका उनले पर्यटन व्यवसायमा हात हालेपछि सफलतातिर जीवन लम्कियो । त्यो लम्काइमा पनि बीचमै ब्रेक लाग्यो र उनले समाजसेवाको बाटोमा लम्किए ।
छोराहरूको निधनअघि ४६ लाख बैंक ब्यालेन्स भएका विष्णुको सामाजिक अभियानपछि अहिले उल्टो १० लाख ऋण लागे पनि समाजसेवा गर्न पाएकोमा सबैभन्दा बढी खुसी भएको बताउँछन् । ‘कहिल्यै नदेखेका, नसुनेका, नचिनेका धेरैले आफ्नै छोराछोरीहरूले जसरी ड्याडी–ममी शब्द प्रयोग गरेर बोलाएपछि मेरा छोराहरूको पुनर्जन्म भएको मानेको छु,’ उनी भन्छन् । लक्ष्मी प्रतिष्ठानले अहिले पा“च Ôेत्रमा काम गरिरहेको छ । सामुदायिक विद्यालयहरूको सशक्तीकरण, महिला सशक्तीकरण, सीप विकास तथा व्यावसायिक तालिम, ट्राफिक जनचेतना स्वास्थ्य तथा वातावरण आदि ।
प्रतिष्ठानमार्फत नै काभ्रे, काठमाडौं, भक्तपुर, डोटीलगायतका जिल्लाका विभिन्न विद्यालयमा शौचालय, खानेपानीको व्यस्थापन, भवन निर्माण, पुस्तकालय निर्माण, शिÔक व्यवस्थापन, कम्प्युटर सहयोग, १ सय ५० भन्दा बढी विद्यार्थीलाई छात्रवृत्ति, दर्जनौं स्थानमा आ“खा शिविर, ५ सयभन्दा बढीको मोतियाबिन्दुका बिरामीहरूको निःशुल्क शल्यक्रिया, ४ सयभन्दा बढीलाई सीपमूलक तालिमलगायत कार्य सम्पन्न गरिसकेका छन् । उनकै संस्थाले चितवनको कान्दामा चेपाङहरूका लागि सहयोग जुटाएर ६९ ओटा घर बनाइरहेका छन् भने काभ्रे र सिन्धुपाल्चोकको दोसाँधमा रहेको इन्द्रावती सामुदायिक अस्पताल सञ्चालनका लागि सहयोगसमेत गरिरहेका छ्न ।
दुर्घटनामा दुवै छोराछोरी गुमाएको पीडाबाट मुक्त हुन र सडक दुर्घटना कहिल्यै नहोस् भन्ने कामना गर्दै १ हजार महिलालाई ड्राइभिङ तालिम दिने अभियानअन्तर्गत काभ्रेको भकुण्डेबेंसीमा ६५ जनालाई तालिमसमेत दिइसकेका छन् । महिलालाई गाडी चलाउन दि“दा दुर्घटना कम हुने उनको ठम्याइ छ । ट्राफिक जनचेतनाका लागि ट्राफिक प्रहरी तथा विभिन्न कलेजस“ग सहकार्य गर्दै छ, उनको प्रतिष्ठानले । काठमाडौं, भक्तपुर र बनेपाका रोडमा डिभाइडर राखेको छ भने अनाथालयका बालबालिकाका लागि खाना, लत्ताकपडा र टिभीलगायत सहयोग प्रतिष्ठानले गरिसकेको छ ।
करिब १ करोड रुपैया“जति सामाजिक कामका लागि खर्च गरिसकेका उनले आधाजति रकम त आफ्नै व्यक्तिगत बचतबाट खर्चेको उनी बताउँछन् । बा“की रकम संकलन गर्न फेसबुक उनको साथी बनेको छ । फेसबुकमार्फत उनी हाम्रो समाजको पीडा, व्यथा र यथार्थता सार्वजनिक गर्छन् अनि सहयोगी हातहरू पनि फेला पार्छन् । समाजसेवाबाट मात्र आफ्नो जीवन सुखी भएको ठानेर समाजसेवामा होमिएका उनी आफूलाई आएको सहयोग सबैभन्दा बढी पारदर्शी रूपमा खर्च गर्ने बताउँछन् ।
‘मलाई कमाउनु छैन, जिन्दगीमा परेको पीडाबाट मुक्ति पाउनका लागि मेरो समाजसेवाबाहेक अर्को बाटो छैन,’ उनले भने, ‘जसले सहयोग गरे, सबै हिसाब पूर्ण पारदर्शी छ, उनीहरूलाई उचित सम्मान पनि गर्नेछु ।’
No comments:
Post a Comment