Thursday, August 29, 2013

३० वर्षपछि पूर्वाधार विकासमा सहयोग गर्दै रसिया

राजधानी समाचारदाता
काठमाडौं, १२ भदौ
३० वर्षदेखि नेपालमा कुनै सहयोग र लगानी नगरेको रसियाले अब नेपालमा सहयोग गर्ने भएको छ । डेढ वर्ष अघिदेखि नेपालको पूर्वाधार विकासमा सहयोग गर्ने इच्छा देखाउँदै आएको रसियाले पहिलो चरणमा जलविद्युत््मा सहयोग र लगानी गर्न लागेको हो ।
बुधबार भएको ऊर्जा विकासका लागि नेपाल–रुस संयुक्त कार्य समूहको पहिलो बैठकमा ऊर्जा मन्त्रालय अन्तर्राष्ट्रिय विभागका निर्देशक एवं टोली प्रमुख इल्या वी गाल्किन र ऊर्जा मन्त्रालयका सहसचिव एवं नेपालको तर्फबाट टोली प्रमुख केशवध्वज अधिकारीबीच रसियाले नेपालको पूर्वाधार विकासमा सहयोग गर्ने निर्णय पुस्तिकामा हस्ताक्षर भएको छ । बैठकमा टोली प्रमुख गाल्किनलले ३० वर्षपछि आफूहरूले जलविद्युत््मा लगानी तथा नवीकरणीय ऊर्जा र पनौती जलविद्युत्् केन्द्रको सुदृढीकरणका लागि सहयोग गर्ने जानकारी गराएका थिए । ‘३० वर्षपछि रसियाले नेपालको पूर्वाधार विकासमा सहयोग गर्ने पुस्तिकामा हस्ताक्षर भएको छ,’ ऊर्जा मन्त्रालयका सहसचिव अधिकारीले भने, ‘रसियाले पहिलो चरणमा १ सयदेखि २ सय मेगावाटसम्मको एउटा जलविद्युत्् आयोजना बनाउने प्रस्ताव गरेकाले एक हप्ताभित्रै केही आयोजनाहरूको रसियन राजदूतावासमार्फत पठाउँछौं ।’ उनले ३० वर्षपछि नेपालको पूर्वाधार विकासमा सहयोग गर्ने रसियाको प्रतिबद्धता नेपालका लागि सकारात्मक भएको बताए ।
डेढ वर्षअघि सो संयुक्त कार्य समूह बनेपछि बुधबार त्यसको पहिलो बैठक भएको हो । बैठकमा नेपालले ठूला जलविद्युत्् आयोजनाहरू बनाउन प्रस्ताव गरेको थियो, तर रसियाको टोलीले ३० वर्षपछि लगानी गर्न लागेकाले पहिलो चरणमा एउटा आयोजना बनाउने र त्यसपछि अन्य पूर्वाधार आयोजनाहरू बनाउन सहयोग गर्ने बताएका थिए । सहसचिव अधिकारीका अनुसार २०१७ सालमा रसियन सरकारकै सहयोगमा बनेको नेपालको तेस्रो पनौती जलविद्युत्् आयोजनाको सुदृढीकरण तथा स्तरोन्नतिका साथै प्रसारण लाइनको विस्तारको प्रणाली विकास, नवीकरणीय ऊर्जा विकासका लागि सहयोग गर्ने बताएका थिए । उनीहरू ऊर्जा मन्त्रालयको टोलीसँग नेपालको कानुनी प्राविध, संयुक्त रूपमा जलविद्युत्् आयोजनामा लगानी गर्न सक्ने वातावरण लगायतबारे जानकारी मागेका थिए भने मन्त्रालयको तर्फबाट एक हप्ताभित्रै सम्भावित आयोजनाहरूबारे विस्तृत विवरण पठाउने प्रतिबद्धता जनाएको थियो ।
३० वर्षअघि रसियाले कान्ति बाल अस्पताल, वीरगन्ज कृषि औजार, वीरगन्ज चिनी कारखाना, जनकपुर चुरोट कारखाना, पूर्व–पश्चिम पथलैया–ढल्केबर खण्डलगायतमा महŒवपूर्ण पूर्वाधार विकासमा सहयोग गरे पनि त्यसपछि कुनै पूर्वाधार विकास कार्यक्रममा रसियाले नेपाललाई सहयोग गरेको छैन । छलफलमा भने आयोजनाका आधारमा लगानी तथा अनुदान दुवै किसिमको सहयोग गर्न रसिया तयार रहेको बताएका थिए ।

ऊर्जा सुरक्षाका लागि जलाशययुक्त आयोजना

राजधानी समाचारदाता काठमाडौं, १२ भदौ जलविद्युत्् आयोजनाहरूमा विदेशी लगानी आकर्षित गर्ने उद्देश्यले बुधबारदेखि राजधानीमा दुईदिने अन्तर्राष्ट्रिय जलविद्युत्् लगानीकर्ताहरूको बैठक सुरु भएको छ । मझौला तथा ठूला जलविद्युत्् आयोजनाहरूमा विदेशी लगानीकर्ता भिœयाउन एसियाली विकास बैंक तथा ऊर्जा मन्त्रालय, अर्थ मन्त्रालय र लगानी बोर्डको सहयोगमा जलविद्युत्् लगानी तथा विकास कम्पनीको अन्तर्राष्ट्रिय बैठक सुरु भएको हो ।
बैठकमा नेपालसहित अमेरिका, भारत, अस्ट्रेलिया, चीन, बेलायत, नर्वेलगायत राष्ट्रका लगानीकर्ता तथा जलविद्युत््का विज्ञहरू गरी करिब ४० जनाको सहभागिता रहेको कम्पनीका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत दीपक रौनियारले जानकारी दिए । सम्मेलनको उद्घाटन गर्दै ऊर्जामन्त्री उमाकान्त झाले नेपालको ऊर्जा सुरक्षाका लागि जलाशययुक्त आयोजनाहरूमा लगानी गर्नु अनिवार्य भइसकेको बताए । सरकारले भविष्यको ऊर्जा सुरक्षालाई सुनिश्चित गर्न ६ सय मेगावाटको बूढीगण्डकी, ४ सय १० मेगावाटको नलसिंहगाढ, १ सय ८० मेगावाटको आँधीखोलालगायतका जलाशययुक्त आयोजनाहरू अघि बढाएको र ती आयोजनाहरूमा लगानी गर्न आग्रह गरे । ‘ऊर्जा अभावको समाधानका लागि र भविष्यमा ऊर्जा सुरक्षाका लागि जलाशययुक्त आयोजना बनाउनुको विकल्प छैन,’ उनले भने, ‘ऊर्जा क्षेत्रका लागि दीर्घकालीन लगानीको आवश्यकता छ, यसमा स्वदेशी तथा विदेशी कम्पनीले ढुक्क भएर लगानी गर्न आग्रह गर्छु ।
’ बैठकमा एसियाली विकास बैंकको सहयोगमा कोसी बेसिनका थप सुनकोसी दोस्रो, कुलेखानी तेस्रोलगायतका जलाशययुक्त आयोजनाको अध्ययन अघि बढाइएको जानकारी दिइएको थियो । ऊर्जा सचिव एवं कम्पनीका अध्यक्ष विश्वप्रकाश पण्डितले ऊर्जा क्षेत्रमा लगानीका लागि सबै किसिमको वातावरण बनाउने बताउँदै बजारमा आधारित जलविद्युत्् आयोजना र नेपाल विद्युत्् प्राधिकरणको खण्डीकरण गरी सेवालाई प्रभावकारी बनाउनु सरकारको प्राथमिकता रहेको बताए । ‘भारतसँग विद्युत्् व्यापार सम्झौता गर्ने प्रक्रियामा छौं, क्रस बोर्डर ट्रान्समिसन लाइन पनि निर्माणको चरणमा छ, निर्यातमूलक आयोजना निर्माणका लागि पनि सरकार सहयोग गर्न तयार छ,’ उनले भने । अर्थ मन्त्रालयका सहसचिव राजन खनालले सार्क राष्ट्रबीच विद्युत्् व्यापार सम्झौता गर्नुपर्ने आवश्यकता रहेको बताए ।
नेपाललाई अल्पविकसित राष्ट्रको सूचीबाट हटाउन जलविद्युत््को विकास गर्नुको विकल्प नरहेको लगानी बोर्डका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत राधेश पन्तले बताए । एसियन विकास बैंकका प्रतिनिधि प्रियंका विजयतुंगाले ऊर्जा सुरक्षाका लागि जलविद्युत््को क्षेत्रीय ग्रिड कनेक्सनको आवश्यकता रहेको बताउँदै सार्क राष्ट्र जलविद्युत्् विकासमा सँगसँगै हिँड्नुपर्ने बताए । प्राधिकरणका निमित्त कार्यकारी निर्देशक लवबहादुर घिमिरेले विद्युत््को माग र आपूर्तिका आधारमा जलविद्युत्् आयोजना पहिचान गरी लगानी जुटाएर निर्माण अघि बढाउनुपर्ने बताए । बैठकमा कार्यपत्र प्रस्तुत गर्दै प्राधिकरणका निर्देशक सुनिलकुमार ढुंगेलले नेपालमा १ सय २ ओटा जलाशययुक्त आयोजनाहरूको पहिचान गरिसकेको र जाइकाको सहयोगमा क्षेत्रीय सन्तुलन मिल्ने गरी १० आयोजना छनोट गरिएकाले ती आयोजना अघि बढाउनुपर्नेमा जोड दिए ।
विद्युत्् विकास विभागका महानिर्देशक डिल्लीबहादुर सिंहले पञ्चेश्वर, सप्तकोसी, कर्णाली चिसापानीलगायतका ठूला आयोजना अघि बढाउँदा नेपाललाई धेरै फाइदा हुने बताए । आयोजक कम्पनीका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत रौनियारले बैठकले जलाशययुक्त आयोजनामा लगानीका बैठक सहयोगी बनाउने बताउँदै ४२ मेगावाटको मिस्त्री खोला तथा ४ सय केभी ढल्केबार–मुजफरपुर प्रसारण लाइनमा लगानी गर्ने पक्का भइसकेको जानकारी दिए । उनका अनुसार कम्पनीले चार आयोजनामा समेत लगानी गर्न लागेको छ । सिनियर डिभिजनल इन्जिनियर सागर राज गौतमले परियोजना विकासमा विद्यमान सरकारी मापदण्डबारे चर्चा गरेका थिए ।

Wednesday, August 28, 2013

विद्युत् खेर जाँदा प्राधिकरणलाई दैनिक ७० लाख घाटा

भीम गौतम÷राजधानी काठमाडौं, ११ भदौ
विद्युत्को अभावमा भारतबाट दैनिक १६ लाख युनिट विद्युत् आयात गरिरहेको नेपालमा प्रसारण लाइनकै अभावमा भने उत्पादित साढे ४ लाख युनिट विद्युत् खेर फाल्नुपर्ने अवस्था रहेको छ । भएको विद्युत् खेर जाँदा दैनिक ३५ लाख घाटा बेहोर्नुपरेको नेपाल विद्युत् प्राधिकरणले त्यत्तिकै परिणाममा भारतबाट विद्युत् आयात गर्नुपर्दा थप ३५ लाख घाटा बेहोर्नुपरेको छ । विभिन्न समस्या र बाधा व्यवधानका कारण समयमै प्रसारण लाइन नबन्दा करिब ३५ लाख रुपैयाँ बराबरको विद्युत् दैनिक खेर फाल्नुपर्ने अवस्था आएको हो । १ हजार मेगावाट विद्युत् माग रहेकोमा ३ सय मेगावाट विद्युत् अभावमा अहिले दैनिक चार घन्टा लोडसेडिङ भइरहेको छ ।
७ सय मेगावाट क्षमता भए पनि अहिले निजी क्षेत्र र प्राधिकरणमार्फत करिब ५ सय ५० मेगावाट मात्र विद्युत् उत्पादन भइरहेको छ भने भारतबाट दैनिक १ सय १५ मेगावाट विद्युत् आयात भइरहेको छ । प्राधिकरणले भएको करिब ३५ मेगावाट विद्युत् खेर फाल्दा दैनिक ७० लाख रुपैयाँ घाटा बेहोर्नुपरेको जनाएको छ । ‘उत्पादित विद्युत् खेर जाँदा ३५ लाख एकातिर घाटा बेहोर्नुपरेको छ भने त्यत्तिकै मात्रामा भारतबाट विद्युत् आयात गर्नुपरेको छ, यस कारण प्राधिकरणले दैनिक ७० लाख रुपैयाँ घाटा बेहोर्नुपरेको छ,’ प्राधिकरणका एक अधिकारीले भने, ‘स्थानीयवासीको अवरोध र सरकारी निकायबीच समन्वय नभएरै धेरै आयोजना समयमै बन्न सकेका छैनन् ।’
विगत तीन वर्षमा ४ सय आठ किलोमिटर प्रसारण लाइन बनाउने लक्ष्य लिइएको भए पनि सरकारी निकायबीचकै समन्वय अभाव तथा क्षतिपूर्तिलगायतमा माग राखी स्थानीयवासीले अवरोध गरेपछि एक किलोमिटर पनि प्रसारण लाइन बन्न सकेन । खिम्ती–ढल्केबर, स्युचाटार–मातातीर्थ–कुलेखानी २ र भरतपुर–हेटौंडा प्रसारण लाइन नबन्दा कालीगण्डकी, मस्र्याङ्दी, मध्यमस्र्याङ्दी, त्रिशूली, चिलिमे, इन्द्रावती, सिप्रिङ खोलालगायतबाट उत्पादन हुने दैनिक ४ लाख ५० हजार युनिट अर्थात् ३५ लाख रुपैयाँ बराबरको विद्युत् खेर गएको हो । साउन महिनामात्र प्रसारण लाइन नभएर १ करोड ४४ लाख युनिट विद्युत् खेर गएका कारण थप त्यत्तिकै मात्रामा किन्दा २३ करोड रुपैयाँ घाटा भएको प्राधिकरणले जनाएको छ । आर्थिक वर्ष ०६९÷७० मात्र प्रसारण लाइन नहुँदा उत्पादन भए पनि ३५ करोड बराबरको ७ करोड युनिट विद्युत् खेर गएको थियो । जसका कारण प्राधिकरणले ७० करोड रुपैयाँ घाटा बेहोर्नुपरेको थियो । प्राधिकरणका निमित्त कार्यकारी निर्देशक लवबहादुर घिमिरेले प्रसारण लाइनको अभावमा विद्युत् खेर गइरहेको बताए । ‘
प्रसारण लाइन समयमै नबन्दा उत्पादित विद्युत् खेर गइरहेको छ, विभिन्न कारणले निर्माणमा ढिलाइ भएका प्रसारण लाइनहरू छिट्टै बनाउनका लागि हाम्रो प्रयास जारी छ,’ उनले भने । उनका अनुसार, प्रतियुनिट आठ रुपैयाँमा बेच्ने बिजुली खेर जाँदा प्राधिकरणलाई झन् घाटा भइरहेको छ । दैनिक भारतबाट १६ लाख युनिट विद्युत् आयात गरिएकोमा प्रसारण लाइन बनेको भए साढे ११ लाख युनिट मात्र विद्युत् आयात गरे पुग्थ्यो ।

जलविद्युतीय मुलुक बनाउन मार्गचित्र तय

राजधानी समाचारदाता
 काठमाडौं, ११ भदौ
‘जलविद्युत् विकासको गतिमा तीव्रता’ भन्ने मूल नाराका साथ भएको दुईदिने अन्तर्राष्ट्रिय ऊर्जा सम्मेलनले नेपाललाई जलविद्युतीय मुलुक बनाउनका लागि मार्गचित्र कोरेको छ । ऊर्जा मन्त्रालय र लगानी बोर्डको संरक्षकत्व तथा स्वतन्त्र ऊर्जा उत्पादकको संस्था, नेपाल (इप्पान), पावर ट्रेडिङ कर्पोरेसन अफ इन्डिया र गैरआवासीय नेपाली संघ (एनआरएन) को संयुक्त आयोजनामा भएको सम्मेलनले जलविद्युत् विकासलाई अघि बढाउनका लागि मार्गचित्र कोरेको हो । सम्मेलनको समापनमा इप्पानका अध्यक्ष डा. सुवर्णदास श्रेष्ठले जलविद्युत् विकासका लागि महŒवपूर्ण छलफलले नेपाललाई जलविद्युतीय मुलुकको रूपमा विकास गर्नका लागि एउटा मार्गचित्र कोरेको बताए ।
‘जलविद्युतीय मुलुक बनाउनका लागि सम्मेलनमा सहभागी तथा विज्ञहरूबाट आएको मार्गचित्रलाई समेटेर हामी जलविद्युत् विकासका लागि मुख्य योजना बनाउँछौ,’ । सम्मेलनमा कानुनी, सामाजिक, संरचनागत, आर्थिक अभावलगायतका समस्याका साथै अस्थिर राजनीति र नीतिले जलविद्युत् विकासका लागि अवरोध पु¥याएको बताइएको छ । अन्तिम सत्रमा सहभागी विभिन्न राजनीतिक दल तथा विज्ञहरूले जलविद्युत्को विकास र विस्तारमा नेपालले भोगेको दुर्गतिबारे चर्चा गरेका थिए । अधिकांश विज्ञ र नेताहरूले घरेलु आवश्यकता पूरा गर्नुका साथै सँगसँगै निर्यातमूलक आयोजनालाई समेत महŒव दिनुपर्ने बताए पनि माओवादी नेतृ पम्फा भुसालले विदेश निर्यात गर्ने आयोजनाहरू बनाउनु राष्ट्रघाती हुने बताउँदै राष्ट्रघात नगर्न चेतावनी दिइन् । नेपाल विद्युत् प्राधिकरणको पुनर्संरचनाभन्दा राज्यको पुनर्संरचना जरुरी भएको भन्दै उनले कर्णाली, अरुण तेस्रो जस्ता निर्यातमुखी आयोजना बनाउँदा झन् संक्रमण बढ्ने उनको तर्क थियो ।
पूर्व ऊर्जामन्त्री एवं एमाले नेता गोकर्ण विष्टले जलविद्युत्को नीति, नियम र कानुन कहिल्यै परिवर्तन नहुने गरी स्थिर जलविद्युत् विकासको रणनीति अघि बढाउनुपर्ने बताउँदै त्यसका लागि जलविद्युत्बारे राजनीतिक दलबीच न्यूनतम साझा सहमति हुनुपर्ने बताए । नेपाली कांग्रेसका केन्द्रीय सदस्य गगन थापाले भविष्यको ऊर्जा संकट समाधानका लागि अल्पकालीन र दीर्घकालीन योजना र नीति बनाउनुपर्नेमा जोड दिँदै यसका राष्ट्रिय प्रतिबद्धताको खाँचो रहेको बताए । जलविद्युत् विकास विभागमार्फत सबै प्रक्रिया र अध्ययन सकेर निजी तथा विदेशी लगानीकर्तालाई लाइसेन्स दिँदा समयमै आयोजना बन्न सक्ने उनको तर्क थियो ।
अर्थविद् रामेश्वर खनालले पहिला आन्तरिक आवश्यकता र खपतलाई बढाएर उद्योगधन्दा खोल्नुतिर लाग्नुपर्ने र आवश्यकताभन्दा बढी विद्युत् निर्यातसमेत गर्नका लागि प्रसारण लाइन, विद्युत् खरिद सम्झौतालगायतका प्रक्रिया पनि अघि बढाउनुपर्ने बताए । पूर्वमन्त्री दीपक ज्ञवालीले क्षेत्रीय सन्तुलन मिलाउने गरी जलाशययुक्त आयोजनाहरू बनाएर बनाउनतिर केन्द्रित हुन र आयोजनाको लागत घटाउनेतिर केन्द्रित हुन आग्रह गरे । पूर्वसचिव सूर्यनाथ उपाध्याय, लगानी बोर्डका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत राधेश पन्त, भारतका जलविद्युत् विज्ञ एडी गिरीलगायतले जलविद्युत् विकासका लागि सरकारको तर्फबाट उचित वातावरण निर्माण गर्नतर्फ केन्द्रित हुनुपर्ने बताए । सम्मेलनका क्रममा गभर्नर डा.युवराज खतिवडा, ऊर्जा सचिव विश्वप्रकाश पण्डित, नेपाल उद्योग वाणिज्य महासंघ ऊर्जा समितिका सभापति ज्ञानेन्द्रलाल प्रधान, ऊर्जा मन्त्रालयका सहसचिव केशवध्वज अधिकारी, विद्युत् विकास विभागमा महानिर्देशक डीपी सिंहलगायतले जलविद्युत्को विविधि पक्षबारे चर्चा गरेका थिए । आयोजना विकास सम्झौता (पीडीए) कार्यान्वयन गर्न १६ ओटा कानुन परिवर्तन गर्नुपर्ने, जलविद्युत् निर्माणका लागि एकद्वार प्रणाली लागू गर्नुपर्ने, उचित सुरक्षाको व्यवस्था गर्नुपर्ने, स्थानीय समस्या समाधान गर्नुपर्ने, सरोकार निकायबीचको समन्वय अभाव अन्त्य गर्नुपर्नेलगायतमा जोड दिएका थिए ।
सम्मेलनमा नेपाललगायत भारत, चीन, कोरिया, नर्वे, चेक रिपब्लिक, क्यानडा, यूएस, न्युजिल्यान्डलगायतका देशका ५ सय प्रतिनिधि सहभागी थिए । सम्मेलनमा विशेष गरी आन्तरिक खपतका आयोजना र आन्तरिक लगानी, अन्तरिक खपतका आयोजना र विदेशी लगानी, बाह्य बजार केन्द्रित आयोजना र विदेशी लगानी तथा विद्युतीय ऊर्जाको बजार र बजार व्यवस्थापनका उपायलगायतका चार एजेन्डामा १४ कार्यपत्र प्रस्तुत गरिएको थियो ।

Tuesday, August 27, 2013

गरिबी निवारण गर्न जलविद्युत् ः राष्ट्रपति

अन्तर्राष्ट्रिय ऊर्जा सम्मेलन सुरु

राजधानी समाचारदाता काठमाडौं, १० भदौ
राष्ट्रपति डा.रामवरण यादवले नेपालको गरिबी निवारणका लागि जलविद्युत्को विकासको आवश्यकता आंैल्याएका छन् । ‘जलविद्युत् विकासको गतिमा तीव्रता’ भन्ने मूल नाराका साथ सोमबारदेखि राजधानीमा सुरु भएको दुईदिने अन्तर्राष्ट्रिय ऊर्जा सम्मेलनको उद्घाटन गर्दै राष्ट्रपति यादवले आर्थिक समृद्धिको आधार जलविद्युत् भएकाले गरिबी निवारणका लागि समेत जलविद्युत् विकासको आवश्यकतामा जोड दिए ।
‘अपार प्राकृतिक सम्पदा रहेको नेपालमा जलविद्युत् विकासबाट आर्थिक समृद्धि हुन्छ, त्यसबाट मात्र गरिबी निवारण हुन्छ,’ उनले भने, ‘राजनीतिक रूपान्तरणसँगै आर्थिक रूपान्तरणको आवश्यकता देखिएकाले जलविद्युत् विकासतर्फ ध्यान दिनु आवश्यक छ ।’ नेपाललाई जलविद्युत् राष्ट्र बनाउनका लागि सरोकारवालाहरूको भूमिका महŒवपूर्ण हुने बताउँदै उनले नेपाल, भारत र चीन विकासमा एकसाथ अघि बढ्नु आवश्यक रहेको बताए ।
ऊर्जा मन्त्रालय र लगानी बोर्डको संरक्षकत्वमा तथा स्वतन्त्र ऊर्जा उत्पादकको संस्था नेपाल (इप्पान), पावर ट्रेडिङ कर्पोरेसन अफ इन्डिया र गैरआवासीय नेपाली संघ (एनआरएन) को संयुक्त आयोजनामा सुरु भएको सम्मेलनमा अर्थमन्त्री शंकरप्रसाद कोइरालाले जलविद्युत् क्षेत्र आर्थिक विकासका लागि इन्जिन भएको बताए । तीन वर्षभित्र लोडसेडिङ अन्त्य गर्ने गरी सरकार अघि बढेको बताउँदै उनले पाँच वर्षमा ५ हजार मेगावाट विद्युत् उत्पादन गर्नेतर्फ सबैको ध्यान केन्द्रित हुनुपर्ने बताए । ऊर्जामन्त्री उमाकान्त झाले जलविद्युत् विकासका लागि विदेशी लगानीको आवश्यकता रहेको बताउँदै निर्यातमूलक आयोजना निर्माणका लागि सरकारले उचित वातावरण बनाइरहेको बताए ।
जलाशययुक्त आयोजनालाई सरकारले बढी महŒव दिएको बताउँदै प्रसारण लाइन तथा जलाशययुक्त आयोजनामा स्वदेशी तथा विदेशी लगानीकर्तालाई ढुक्कसँग लगानी गर्न आग्रह गरे । भारतीय दूतावासका प्रतिनिधि जयदेव मजुमदारले स्रोतका आधारमा नेपाल जलविद्युत्का लागि दक्षिण एसियाकै धनी बन्न सक्ने भन्दै भारत नेपाललाई सहयोग गर्न तयार रहेको बताए । चिनियाँ राजदूत हु चिनताईले नेपालको जलविद्युत् विकासका लागि चीनलगायत अन्य देशको समेत सहयोगको खाँचो रहेको बताए । नर्वेजियन राजदूत अर्ने राम्सलियनले नेपालले उचित वातावरण बनाएमा नर्वे जलविद्युत्का लागि थप सहयोग गर्न तयार रहेको बताए ।
लगानी बोर्डका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत राधेश पन्त लगायतले जलविद्युत्लाई राष्ट्रिय स्वार्थ बनाएर सबै अघि बढ्नुपर्ने र लगानी बोर्डले जलविद्युत् विकासका लागि एकद्वार प्रणाली अघि बढाउन लागिएको जानकारी दिए । नेपाललगायत भारत, चीन, कोरिया, नर्वे, चेक गणतन्त्र, क्यानडा, यूएस, न्युजिल्यान्डलगायतका देशहरूबाट ५ सय प्रतिनिधि सहभागी सम्मेलनमा १४ कार्यपत्र प्रस्तुत गर्ने कार्यक्रम रहेकोमा सोमबार पाँच कार्यपत्र प्रस्तुत गरिएका थिए ।
सम्मेलनमा आन्तरिक खपतका आयोजना र आन्तरिक लगानी, अन्तरिक खपतका आयोजना र विदेशी लगानी, बाह्य बजार केन्द्रित आयोजना र विदेशी लगानी तथा विद्युतीय ऊर्जाको बजार र बजार व्यवस्थापनका उपायलगायतका चार एजेन्डा रहेको इप्पानका अध्यक्ष डा. सुवर्णदास श्रेष्ठले जानकारी दिए । सम्मेलनमा कार्यपत्र प्रस्तुत गर्दै प्राध्यापक अमृत नकर्मीले जलविद्युत् खाना पकाउनका लागि सबैभन्दा सस्तो भए पनि ऊर्जा अभावमा महँगो मट्टीतेल र ग्याँस प्रयोग बढेको बताए । उनले चार वर्षमै आयात दोब्बरले बढेको जानकारी दिए ।
http://erajdhani.com/en/business/13531----------

Sunday, August 25, 2013

हुवेईद्वारा १९४० थान नयाँ ट्रान्सफर्मर प्रतिस्थापन गर्न पत्र

भीम गौतम÷राजधानी काठमाडौं, ९ भदौ
चीनको हुवेई सनलाइट इलेक्ट्रिक कम्पनीले ट्रान्सफर्मर नेपाल पठाउने क्रममा आङ्खनो बदमासी भएको स्विकार्दै १ हजार ९ सय ४० थान नयाँ टान्सफर्मर प्रतिस्थापन गर्न नेपाल विद्युत् प्राधिकरणलाई पत्र लेखेको छ । पहिला ५६ ओटा ट्रान्सफर्मर परीक्षणका लागि पठाएको उल्लेख गर्दै अब बा“की ट्रान्सफर्मर पठाउने भन्दै १९ अगस्टमा प्राधिकरणलाई हुवेर्ईले पत्र लेखेको हो । हुवेर्ईका अध्यक्ष लिडोगुले लेखेको पत्रमा सबै ट्रान्सफर्मरहरू नयाँ प्रतिस्थापन गर्ने उल्लेख भएको प्राधिकरणका निमित्त कार्यकारी निर्देशक लवबहादुर घिमिरेले जानकारी दिए ।
०६७ र ६८ मा हुबेईमार्फत विश्व बंैकको सहयोगमा ७ सय ३५ थान तथा प्राधिकरणले १२ सय ६० थान ट्रान्सफर्मर खरिद गरेको थियो । १९ सय ९५ थान ट्रान्सफर्मर खरिद गरिएकोमा गत पुसमा ५६ थान ट्रान्सफर्मर नेपाल पठाएको थियो । त्योमध्ये एउटा ट्रान्सफर्मर पुनः गुणस्तरहीन आएको र अन्य ट्रान्सफर्मरमा केही विद्युत् लोड लस देखिए पनि अन्तर्राष्ट्रिय गुणस्तरीयता अनुसार थप जरिवाना गर्न सकिने अवस्थामा रहेको प्राधिकरण स्रोतले जनाएको छ । हुवेर्ईका अध्यक्षविरुद्ध समेत अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगले आइतबार मुद्दा दायर गरेकाले उसले पठाएको पत्रलाई के जवाफ दिने भन्नेबारे प्राधिकरणभित्रै अन्योल रहेको छ ।
प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादवलगायत पूर्व र अहिले कार्यरत २४ कर्मचारीसँगै हुवेर्ईका दुई चिनियाँ नागरिकलाई समेत अख्तियारले हिरासतमा लिई मुद्दा दायर गरिसकेको छ । हुुबेईलाई प्राधिकरणले स्वीकार प्रमाणपत्र (एक्सेप्टएबल सटिफिर्केट) दिइसकेको अवस्थामा चर्केको ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा किन त्यो प्रमाणपत्र दिइयो भन्ने प्रश्नसमेत उठेको छ । हुबेईले नेपाल पठाएको ट्रान्सफर्मरमा बाहिर तामा र भित्र आल्मुनियम एक वर्षअघि लैनचौरस्थित वर्कसपमा भेटिएपछि बदमासी सार्वजनिक भएको थियो । प्राधिकरणका पूर्वसञ्चालक सदस्यद्वय मुकेश काङ्खले र डा.केपी दुलालको संयोजकत्वमा रहेको ट्रान्सफर्मरबारेको छानबिन समितिले २०६३ देखि २०६८ सम्म खरिद गरिएका ४ हजार ६ सय ५७ ट्रान्सफर्मर गुणस्तरहीन भएको प्रतिवेदन दिएको थियो ।
त्यसपछि अर्का सञ्चालक सदस्य मोहनराज पन्तको संयोजकत्वमा रहेको समितिले हालका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादव, पूर्वकार्यकारी निर्देशकद्वय डा. जीवेन्द्र झा र दिपेन्द्रनाथ शर्मा, पूर्वनिमित्त कार्यकारी निर्देशक टीकाराम बीसी, पूर्वमहाप्रबन्धकहरू चिरञ्जीवी शर्मा, गणेशप्रसाद राजलगायतका ३३ कर्मचारीहरूलाई दोषी देखाएको थियो । पन्त प्रतिवेदनले लेखाका कर्मचारी र विश्व बैंकद्वारा खरिद गरिएका ट्रान्सफर्मर खरिदमा संलग्नलाई दोषी नदेखाए पनि अख्तियारले भने ती कर्मचारीबारे समेत अनुसन्धान गरिरहेको छ । तीमध्ये हुवेर्ईको भुक्तानी र विश्व बैकमार्फत ट्रान्सफर्मर खरिदमा संलग्न कर्मचारीहरूलाई पक्राउ गरी कारबाही अघि बढाएको छ ।

Saturday, August 24, 2013

ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा प्राधिकरण व्यवस्थापनको कमजोरी छ


 केपी, दुलाल, तत्कालीन संयोजक, ट्रान्सफर्मर छानवीन समिति, नेपाल विद्युत प्राधिकरण
ट्रान्सफर्मर प्रकरण चर्कनुको पछाडीको कारण खोज्दै जाँदा डा. केपी दुलालको नाम पनि आईहाल्छ । उनकै संयोजकत्वमा नेपाल विद्युत प्राधिकरणद्धारा ट्रान्सफर्मरबारे छानवीन गर्न गठित समिति समितिले  २०६३ देखि २०६८ सालसम्म खरिद गरिएका ४ हजार ६ सय ५७ ट्रान्सफर्मर गुणस्तरहिन प्रतिवेदन दिएपछि अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगसम्म पुगेको ट्रान्सफर्मर प्रकरण अबिले सबैभन्दा बढी चर्चामा छ । यही आरोपमा प्राधिकरणमा पुर्व र कार्यरत उच्च अधिकारीसहित दुई दर्जनभन्दा बढी कर्मचारीहरुलाई अख्तियारले पक्राउ गरेर अनुसन्धान गरिरहेको छ । १७ बर्षदेखि जलविद्युत क्षेत्रमा सक्रिय प्राधिकरणका पुर्व सञ्चाालक सदस्य दुलालसँग ट्रान्सफर्मर प्रकरण र यसले पुर्याएको क्षतिबारे राजधानी सहकर्मी भीम गौतमले गरेको कुराकानीः
अहिलेको ट्रान्सफर्मर प्रकरण कसरी उजागर भयो ? 
म लगायतका साथीहरु २०६८ को आश्विनदेखि सञ्चालक समितिमा थियौ । ट्रान्सफर्मरहरुबारे पटक पटक गुनासाहरु आईरहेको थियो । सञ्चारमाध्यमहरु समेत आईरहेको थियो । ग्राहकहरुबाट पनि प्राधिकरणमा आईरहेका थिए । छिट्टै जल्ने, भनेको लोड नथेग्ने जस्ता समस्या थिए । यो विषयमा मन्त्रालयहरुमा पनि गुनासो आएपछि प्राधिकरणको बोर्डले छानवीनका लागि मेरो संयोजकत्वमा समिति बनायो । म बाहेक सबै प्राधिकरणकै प्राविधिकहरु थिए । हामीले उपलब्ध भएका धेरै ट्रान्सफर्मरहरु हेटौडाको वर्कशपमा लगेर परीक्षण गर्यौ । परीक्षण गर्दा के देखियो भने टेण्डर डकुमेन्टमा जे चीज हुनुपर्ने थियो, त्यो भन्दा फरक देखियो । लस पनि धेरै देखियो । गुणस्तर कम भएकै देखियो । त्यो बेला यसरी पत्ता लगाएको कुरा हो ।
ट्रान्सफर्मर प्रकरणको वास्तविकता कस्तो पाउनुभयो ? 
ट्रान्सफर्मर भनेको हाइ भोल्टेज लेभलबाट उपभोक्ताका पुग्नु अगाडी ट्रान्सफर्मरबाट विजुलीलाई लो भोल्टेजमा डाउन गरिन्छ । यसो गर्दा बढी लस गराईदिने देखियो । त्यतिबेला हामीले नो लोड लस र लोड लस हेरेका थियौ । नो लोड लस भनेको जतिबेला सिष्टममा लोड हुँदैन, ट्रान्सफर्मर त्यति लोड आएको हुँदैन तर चार्ज भईरहेको हुन्छ । त्यतिबेला विद्युतको क्षति गरिरहेको देखियो । जतिबेला ट्रान्सफर्मरमा लोड आउँछ, त्यतिबेला यसले क्षति गराएकै देखियो । फिगरहरु हेर्दा नो लोड लस पनि रेञ्जभन्दा बाहिरै देखियो । जे मापदण्ड र तोकेका छौ, त्यो भन्दा बाहिर देखियो । अर्को लोड लसमा त धेरै गुणा अर्थात कोहीमा ५० र कोही ६० गुणासम्म बढी देखिएको थियो । यसले गर्दा प्राधिकरणमा उर्जाको क्षति भयो । स्पष्ट भाषामा बुझ्दा के हो भने ५० केभीको ट्रान्सफर्मर जडान गर्दा जति घरलाई पुग्नुपर्ने हो, त्यति मेशिनमै क्षति भयो । मानौ, ५० केभीले ५ सय घरधुरीलाई पुग्थ्यो भने ४ सय घर वा त्यो भन्दा कमलाई मात्र पुग्यो होला । तोकिएको मापदण्डभन्दा विपरितका ट्रान्सफर्मरहरु ल्याएको मेशिनमै विद्युतको क्षति भयो । यसको कारणले प्राधिकरणलाई ठूलो घाटा पारिरहेको देखियो ।
ट्रान्सफर्मर छानवीनको आधार कसरी तय गर्नुभयो ? 
५ बर्ष अघिदेखि किनिएका ट्रान्सफर्मरहरुलाई आधार बनायौ । त्योभन्दा पनि अगाडी पनि किनिएका थिए । पछिल्ला ५ बर्षमा आएका ट्रान्सफर्मरहरुमा बढी गुनासो आएको थियो । विशेष गरी चीनबाट ल्याएका ट्रान्सफर्मरहरुमा बढी गुनासो आएको थियो । ५ बर्षलाई रेञ्ज बनाएर गरेका थियौ । प्राधिकरणले त पचास बर्षदेखि किनिरहेको छ, त्यो त गर्न सक्ने अवस्थै रहेन । सबै पनि अध्ययन गरिएको छैन, उपलब्ध भएका ट्रान्सफर्मरहरुको छानवीन गरेको हो । सबै जडान गरेका ट्रान्सफर्मरहरु ल्याएर परीक्षण गर्ने सम्भावना व्यवहारिक रुपमै सकिदैन । जुन जुन कम्पनीका ट्रान्सफर्मरहरु उपलब्ध थिए, तीनिहरुलाई परीक्षण गरिएको हो ।
ट्रान्सफर्मर खरिदमा बदमासी कसरी देखियो त ? 
मेरै समितिले त विशेष गरी ट्रान्सफर्मर कसरी गुणस्तरहिन भयो भनेर बढी अध्ययन गरेका थियौ । गुणस्तरहिन होकि होइन भन्नेमा बढी फोकस भएका थियौ । गुनासो सबैतिरबाट आईरहेको थियो । व्यवस्थापनकै त्रुटिको कारणले गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मर आएको त होनै । मैले भन्दा पनि मभन्दा पछि बनाएको प्रतिवेदनले भने को को र कसरी संलग्नता भनेर प्रतिवेदन दिएको छ । तर हामीले त प्राविधिक रुपमा परीक्षण गर्दा त गुणस्तरमा कमजोरीनै देखिएको थियो ।
गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मरले कति क्षति भयो होला ? त्यसको केही तथ्यांक छ र ? 
गुणस्तरहिन भनेर थाहा पाएपछि मैले हामीले जुन जुन उपलब्ध भएको ट्रान्सफर्मरहरुको परीक्षण गरेका थियौ । ती ट्रान्सफर्मरहरुहरुलाई आधारमा मानेर ५ बर्षमा हेर्दा प्रत्येक बर्ष प्राधिकरणलाई नौ करोड रुपैयाँको क्षति भईरहेको पाइएको थियो । प्राधिकरणमा त तीभन्दा दशौ गुणा बढी ट्रान्सफर्मरहरु छन् । कमसल गुणस्तरका अरु पनि होलान् । त्यो रेसियोमा जाने हो भने त ५० औ करोड प्राधिकरणले क्षति बेहोरिरहेको छ ।
२०६३ साल अघि चाहि ट्रान्सफर्मर गुणस्तरहिन भयो भनेर गुनासो आएको थिएन र ? 
पहिलाका ट्रान्सफर्मरहरुमा त्यति साह्रै गुनासो त्यो बेला सुनिएको थिएन । पछिका ट्रान्सफर्मरहरुमा बढी गुनासो आएको थियो ।
प्राधिकरणभित्रको छानवीनबाट अख्तियारसम्म यो प्रकरण पुग्दा तपाईलाई कस्तो लागेको छ ? 
अध्ययन गर्ने वित्तिक्कै यो गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मर प्रकरण ठूलो हो । यसले प्राधिकरणको ठूलो क्षति गराएको छ । दोषीहरुलाई कार्बाही गर्नुपर्छ भनेर प्राधिकरण सञ्चालक समितिमा पनि छलफल भएको हो । अहिले खुशीको कुरा के हो भने अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगले यसलाई छानवीन गरिरहेको छ । दोषीहरु पक्कै कार्बाहीमा पर्छन भन्ने मलाई लागेको छ । यो हुनु जरुरी पनि छ किनभने दोषीहरुलाई कार्बाही भयो भने मात्र भोलिका दिनमा सही काम हुन्छ । प्राधिकरणका लागि ट्रान्सफर्मर सबैभन्दा महत्वपूर्ण भएकोले नकिनीकन हुँदैन तर यस्ता कारणले भविष्यमा ट्रान्सफर्मर खरिदमा बदमासी हुन पाउँदैन । यसले प्राधिकरणलाई घाटा जानबाट जोगाउँछ । कमसल ट्रान्सफर्मरको कारणले अहिले प्राधिकरणले दुईतर्फबाट घाटा बेहोर्नुपरेको छ । एकातिर कमसल ट्रान्सफर्मरलाई बढी दाम दिएर किनेको देखियो, लैनचौर वर्कशपमा त तामाको सट्टा आल्मुनियमनै देखियो । आल्मुनियमलाई तामाको मुल्य हालेर किन्नु पर्दा त प्राधिकरणलाई ठूलै घाटा पर्योनि । अर्को कुरा यसको कारण उर्जामा समेत घाटा देखियो । हाम्रो छानवीनको दायरामा रहेका ट्रान्सफर्मरहरुबाट मात्र प्रति बर्ष नौ करोडको क्षति भएको देखियो भने अरुबाट समेत कति भयो होला । यसरी गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मरको कारणले दुईतर्फबाट प्राधिकरणलाई घाटा भयो । दाृृेषी कर्मचारीहरु कार्बाहीमा परे भने आगामी दिनमा फेरि यो प्रकरण दोहोरिदैन ।
गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मर ल्याउनेमा प्राधिकरण उच्च व्यवस्थापनकै संलग्नता हुने देखियोनि हैन ? किन हुन्छ होला यस्तो ? 
पहिला प्राधिकरणका सञ्चालक सदस्य मुकेश काफ्लेको समितिले ट्रान्सफर्मरबारे जुन प्रतिवेदन पेश गरेको थियो, सुझाव दिएको थियो । हाम्रोभन्दा एक बर्ष अघि अर्थात २०६७ सालमा काफ्लेले प्रतिवेदन दिएका थिए । त्यो प्रतिवेदनमा आएका ट्रान्सफर्मरहरुमध्ये १० प्रतिशतलाई परीक्षण गरेर मात्र भण्डारण गर्ने भनेर राय दिइएको छ । त्यो लागु गरिदिएको भए त्यसपछिका एक बर्षमा आएका ट्रान्सफर्मरहरु गुणस्तरहिन देखिदैनथे । २०६७ को पुसमा दिएको त्यो प्रतिवेदन लागु गरिदिएको भए र १० प्रतिशत हाम्रै उपलब्ध वर्कशपमा परीक्षण गरिदिएको भए यसरी गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मरहरु भित्र्दैनथे । अर्को कुरा ट्रान्सफर्मरमा हेलचक्र्याई पनि देखियो । तामाको सट्टा आल्मुनियम हाल्दा ट्रान्सफर्मर को तौल फरक हुन्छ । यति धेरै विज्ञ भएको प्राधिकरणमा त त्यो थाहा हुने थियो । कुन ट्रान्सफर्मर कति किलो हुन्छ भन्ने कागजमा समेत हेरेर थाहा हुन्छ भने प्राधिकरणले जोखेर पनि हेर्न सक्छ । कम्तीमा जोखेर मात्र लिईदिएको भएपनि आल्मुनियम राखेका ट्रान्सफर्मरहरु पत्ता लाग्ने थिए । प्राधिकरण व्यवस्थापनले काफ्ले प्रतिवेदनका कुरा पनि लागु नगरेको कारण ट्रान्सफर्मर खरिदमा त्रुटि भएको हो ।
कमजोरी त प्राधिकरण व्यवस्थापनकै होनि ? 
गुणस्तरहिन ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा प्राधिकरण व्यवस्थापनको त कमजोरी छ नै । यदि ल्याएका ट्रान्सफर्मर मात्र राम्ररी परीक्षण गरेर हेरिदिएको भए यस्तो समस्या आउँदैनथ्यो । अहिले अख्तियारले थप छानवीन गरिरहेको छ, अझ व्यवस्थापनको के, कसरी र किन बदमासी गर्यो भन्ने थाहा पाईहालिन्छ । जस्ले किन्दै छ, उसले सही सामान किन सक्दैन भने वा टेण्डर कागजपत्रमा भने बमोजिमको ट्रान्सफर्मर किन्दैन भने व्यवस्थापनमा भएको कमजोरीको कारण त हो नै ।
यो प्रकरणमा आर्थिक चलखेलको कुरा पनि आएका छनि ? 
गलत ट्रान्सफर्मर आईरहेको छ भने भित्र केही न केही होला । गुणस्तर कमको सामान आउँछ भने शंका गर्नु पनि स्वभाविक हो ।
तपाईले ल्याएको प्रतिवेदनलाई त नेपाली ट्रान्सफर्मर कम्पनी पोस्नका लागि ल्याइएको भनेर आरोप पनि लाग्योनि ? 
आरोप लगाउनु आफ्नो ठाउँमा छ तर प्राधिकरणमा आएका ट्रान्सफर्मरहरु हेर्दा के थाहा हुन्छ भने विदेशबाट किनेका ट्रान्सफर्मरहरुभन्दा नेपाली कम्पनीहरुबाट किनेका ट्रान्सफर्मरहरु गुणस्तरयुक्त चाहि छन् । जलेका ट्रान्सफर्मरहरु बढी कस्का छन् भनेर खोज्ने हो भने बढी विदेशबाटै ल्याएका देखिन्छन् । अझ विशेष गरी त चीनकै ट्रान्सफर्मरहरु बढी जलेका छन् । अरुका पनि केही न केही त जलेका छ्ननै । तर नेपालको ट्रान्सफर्मर राम्रो छ भन्ने मात्र हो । प्राधिकरणका प्राविधिकहरुलाई बुझ्दा पनि त्यही भन्छन् । हाम्रो छानवीनको क्रममा नेपाली ट्रान्सफर्मरहरु गुणस्तरयुक्तनै देखाएका छन् ।
ट्रान्सफर्मर त गुणस्तरहिन देखिसके, यसकै कारणले प्राधिकरणले भोगेको घाटा कसरी पुर्ति गर्न सकिन्छ त ? 
टेण्डर गरेर खरिदका लागि गरिएको सम्झौतालाई नै हेर्नुपर्छ अब । हामी छँदै दुई वटा कम्पनीको वारेण्टी पिरियड बाँकी थियो । उसले शत प्रतिशत प्रतिष्थापन गरिदिन्छु पनि भनेको थियो । अरु कम्पनीको हकमा केही पैसा मात्र भुक्तानी गर्न बाँकी थियो । कन्ट्याक्ट पिरियड सकेका कम्पनीले आफ्नो इज्जतका लागि प्रतिष्थापन गरिदिन्छौ भनेर आए भने छुट्टै कुरा हो । भोलिका दिनमा नेपालमा फेरि पनि कारोबार गर्नुपर्छ भनेर खराब ट्रान्सफर्मर प्रतिष्थान गर्छु भनेर आयो भने मात्र घाटाको पुर्ति गर्न सकिन्छ । अर्को कुरा वारेण्टी पिरियड सकिएका कम्पनीहरुलाई मुद्दा हाल्न पनि सकिन्छ ।
तर प्राधिकरणले त्यस्ता कम्पनीहरुलाई कालोसुचीमा राखेको र मुद्दा प्रकृया अघि बढाएको त देखिएननि ? 
प्रतिवेदन आएपछि प्राधिकरण व्यवस्थापनले गलत प्रतिवेदन भनेर चुप लागेर बसे जस्तो पनि गरे । हाम्रै मेशिनहरु बिग्रेको हुनुपर्छ भनेर पनि भने । त्यो विषय छलफलकै क्रममा थियो । शत प्रतिशत प्रतिष्थापन गरिदिन्छु भन्ने कम्पनीलाई कालोसुचीमा राख्न पनि अलि मिलेन । प्रतिष्थापन नै गर्नुपर्छ भनेर लाग्यौ । अर्कोतिर वारेण्टी पिरियड सकिएका कम्पनीविरुद्धको मुद्दा प्रकृयामा प्राधिकरण अघि बढ्नुपर्छ जस्तो लाग्छ । अन्र्तराष्ट्रिय कन्ट्याक्सको कुरा भएकोले मुद्दा हाल्न नसकिने भन्ने कुरा हुन्न । अन्र्तराष्ट्रिय अदालतमा ट्रान्सफर्मर गुणस्तरहिनबारे ती कम्पनीहरुलाई मुद्दा हाल्न सकिन्छ । त्यसका लागि आधारहरु छन् जस्तो लाग्छ ।
प्राधिकरण सञ्चालक सदस्य हुँदा त तपाईहरुले विकृति त पत्ता लाग्योनै, सम्भावना पनि छन्कि प्राधिकरणभित्र ? 
ट्रान्सफर्मर जस्ता विकृति त बाहिर आएनै । प्राधिकरणभित्र धेरै विकृतिहरु छन् । मुख्य कुरा प्राधिकरणप्रति उत्तरदायी र कर्तव्यवोध भएर काम गर्ने कर्मचारीहरु कमै देखिन्छन् । संस्था बचे मात्र हामी बच्छौ भन्ने भावना भएका कर्मचारी पाऊन अलि मुश्किलनै रहेछ । सबै कर्मचारी त त्यस्ता छैनन् पनि । अवसरको कुरा गर्ने हो भने त नेपालको जलविद्युत क्षेत्रका लागि सबैभन्दा बढी विज्ञ भएको संस्था प्राधिकरण हो । विद्युत उत्पादनदेखि घरघरसम्म पुर्याउने काम प्राधिकरणले गरेको छ । तर प्राधिकरण व्यवस्थापनले राम्रो काम गर्नेलाई पुरस्कार र गलत गर्नेलाई सजाय गर्न सकेको छैन, त्यो चलननै रहेनछ । कतिपय प्राधिकरण बोर्डले गलत गरेर कार्बाहीका लागि सिफारिस गर्दा पनि कार्बाही भएन । बढी अधिकारको कुरा गर्ने, कर्तव्य र उत्तरदायित्व ननिभाउने समस्या प्राधिकरणमा देख्यौ । अर्को कुरा प्राधिकरणलाई स्वायत्त बनाउन सरकार पनि अहिलेसम्म अघि बढेन । प्राधिकरणलाई जनताको संस्था बनाउनुपर्छ । ऐनले पनि त्यही भन्छ । स्थापना भएको २८ बर्षसम्म पनि सरकारले यो गरेको छैन । जनताको शेयर राख्ने, सञ्चालक जनताबाट ल्याउने कुरा अहिलेसम्म सरकारले लागु गरेन । जहिलेसम्म प्राधिकरणलाई पब्लिकको संस्था बनाईदैन, जनताबाट सञ्चालक आउँदैनन् । त्यतिबेलासम्म सही काम गर्न सक्दैन । सञ्चालकहरु पार्टी वा सरकारले नियुक्ति गर्ने भएपछि काही न काही त्यसको प्रभाव परिहालछ । गलत विषयलाई बोकेर हिड्नुपर्ने अवस्था पनि आउँला । त्रिशुली ३ ए को विषयमा अहिलेका सञ्चालकहरु कोही नबोल्नु, त्यसको उदाहरण हो । यसकारण प्राधिकरणले पारदर्शी ढंगले काम गर्न ऐनले तोकेको कुरा मात्र लागु गरेर स्वायत्त बनाईदिए मात्र पनि सही मार्गमा जान्छ होला ।
http://erajdhani.com/ePaper/

चालू आवमा आठ अर्बको विद्युत् भारतबाट आयात गरिँदै

भीम गौतम\राजधानी
 काठमाडौं, ८ भदौ
भारतलाई अर्बौको विद्युत बेच्ने सपना देखेको नेपालले गत आर्थिक बर्षमा मात्रै ६ अर्ब रुपैयाँ बराबरको विद्युत आयात गरेको छ । राजनीतिक अस्थिरता र जलविद्युतबारे अनावश्यक विवादको कारणले जलविद्युत आयोजना समयमै नबनेर उर्जा संकट निम्तिएपछि नेपालले गत एक बर्षमा मात्रै ६ अर्ब रुपैयाँ बराबरको आयात गरेको हो । आब २०६८÷०६९ मा ५ अर्ब ३६ करोड रुपैयाँ बराबरको विद्युत आयात गरेको थियो ।
‘लोडेडिङ न्यूनीकरणका लागि भारतबाट गत बर्ष करिब ६ अर्ब रुपैयाँ बराबरको विद्युत आयात गर्यौ ।’–नेपाल विद्युत प्राधिकरणका निमित्त कार्यकारी निर्देशक लवबहादुर घिमिरेले भने–‘मागभन्दा विद्युत उत्पादन कम भएकोले लोडसेडिङ न्यूनीकरणका लागि भारतबाट विद्युत किन्नुपर्ने वाध्यता छ ।’ कर्णाली चिसापानी, पञ्चेश्वर, सप्तकोशी, अरुण तेस्रो, माथिल्लो कर्णाली, तामाकोशी तेस्रो, मस्याङदीका साथै अन्य ठूला जलविद्युत आयोजना बनाएर भारतलाई विद्युत विक्री गर्ने सपना देख्ने नेपालले भारतबाट उल्टो विद्युत किन्नु पर्ने बाध्यता अझै छ । हालसम्मको अध्ययनमा ८३ हजार मेगावाटको विद्युत क्षमता र ४४ हजार मेगावाट व्यवसायिक रुपमै उत्पादन गर्न सकिने अध्ययनले देखाएपछि नेपालले अर्बौको विद्युत भारतलाई बेच्न सक्ने सपना देख्दै आएको छ । अहिले बर्षामा समेत भारतबाट दैनिक १ सय ३० मेगावाट विद्युत आयात गरिएको छ भने अझै विद्युत अभाव रहेको कारण प्राधिकरणले दैनिक चार घण्टा लोडसेडिङ गरिरहेको छ । चालु आबमा करिब ८ अर्ब बराबरको एक अर्ब १० करोड युनिट विद्युत भारतबाट आयात गर्ने लक्ष्य प्राधिकरणको छ ।
जनआन्दोलन २०६२\०६३ पछि मात्र नेपालले भारतबाट २७ अर्ब रुपैयाँ बराबरको विद्युत किनिसकेको प्राधिकरणले जनाएको छ । प्राधिकरणका अनुसार, गत आर्थिक बर्षमा भारतको बिहार इलेक्ट्रिीसिटी बोर्डबाट ४ अर्ब ४५ करोड ६५ लाख बराबरको ५९ करोड २ लाख ३९ हजार युनिट, पीटीसीएन भारत लिमीटेडबाट ४२ करोड १८ लाख रुपैयाँ बराबरको ६ करोड १० लाख १६ हजार युनिट तथा उत्तर प्रदेश इलेक्ट्रिसिटी बोर्डबाट ४८ करोड ६८ लाख बराबरको ६ करोड १२ लाख युनिट, उत्तराखण्डबाट १ करोड ८८ लाख बराबरको १५ लाख ४१ हजार युनिट र टनकपुरबाट करिब ५० करोड बराबरको ७ करोड युनिट विद्युत आयात गरेको हो । टनकपुर सम्झौता अनुसार, टनकपुरबाट प्राप्त विद्युत भने नेपालले निःशुल्क रुपमा पाउने व्यवस्था छ ।
समयमै प्राधिकरणले बिहारबाट किनेको विद्युतको पैसा तिरेकोले प्राधिकरणलाई ८ करोड ९१ लाख रुपैयाँ भने फाइदा भएको जनाएको छ । बिहारबाट नेपालले प्रति युनिट सबैभन्दा कम भारतीय रुपैयाँ ४ दशमलब ४९ देखि सबैभन्दा बढी ५ दशमलब ३ पैसासम्म किनेको थियो । जुन सरदर प्रति युनिट ४ दशमलब ७१ भारतीय रुपैयाँ पर्न आउँछ । पीटीसीएनबाट एउटै दरमा भारतीय रुपैयाँ प्रति युनिट ४ दशमलब ३० पैसामा प्राधिकरणले विद्युत किनेको थियो ।
जुन अघिलो बर्षको तुलनामा प्रति युनिट ५ पैसा सस्तो हो । बिहारबाट बाह्रै महिना तथा पीटीसी भारतबाट मंसीरदेखि बैशाखसम्मको सुख्या याममा नेपालले विद्युत किन्ने गरेको छ । हाल ७ सय १३ मेगावाट विद्युत उत्पादन क्षमता रहेको नेपालमा सुख्या याममा भने त्यसको एक तिहाई मात्र उत्पादन हुने गरेको छ । सुख्खायाममा १७४ मेगावाटसम्म विद्युत भारतबाट आयात गरेको प्राधिकरणले गत हिउँदमा दैनिक १४ घण्टासम्म लोडसेडिङ गर्नुपरेको थियो । आगामी हिउँदमा १२ घण्टाभन्दा बढी लोडसेडिङ नबढाउने लक्ष्य राखिएको छ ।

ट्रान्सफर्मर खरिद गर्दै प्राधि विश्व बैंकको सहयोगमा ५ सय ट्रान्सफर्मर किन्दै

भीम गौतम\राजधानी 
काठमाडौं, ८ भदौ
दुई वर्षदेखि खरिद हुन नसकेको ट्रान्सफर्मर खरिद प्रक्रिया बल्ल अघि बढेको छ । गुणस्तरहीन ट्रान्सफर्मर खरिद गरिएको भन्दै छानबिन सुरु भएपछि दुई वर्षदेखि ट्रान्सफर्मर खरिद नगरेको नेपाल विद्युत् प्राधिकरणले बल्ल खरिद प्रक्रिया अघि बढाएको हो । प्राधिकरणका पूर्वसञ्चालकद्वय मुकेश काफ्ले र डा.केपी दुलालको संयोजकत्वमा रहेको समितिले २०६३ देखि २०६८ सम्म ल्याएका ट्रान्सफर्मर गुणस्तरहीन रहेको प्रतिवेदन दिएपछि र अर्का पूर्वसञ्चालक सदस्य मोहनराज पन्तको संयोजकत्वमा रहेको समितिले प्राधिकरणका उच्च अधिकारीसहित ३३ जना कर्मचारीहरूलाई दोषी देखाएपछि प्राधिकरणले त्यसपछि ट्रान्सफर्मर खरिद गरेको छैन ।
प्रत्येक वर्ष प्राधिकरणलाई करिब ५ सय ट्रान्सफर्मर आवश्यक पर्छ । प्राधिकरणसँग ट्रान्सफर्मर नभएको र कुनै क्षेत्रमा ट्रान्सफर्मर जलेमा वा पड्केमा सर्वसाधारणलाई अँध्यारोमा राख्नुपर्ने अवस्था सिर्जना भए पनि यो प्रकरण चर्केसँगै व्यवस्थापनले खरिद गर्नेतर्फ चासो दिएको थिएन । पहिला निरीक्षणमा जान प्रतिस्पर्धा चल्ने प्राधिकरणमा अहिले जाने व्यक्ति भेट्नै मुस्किल परेको छ । प्राधिकरणमा ट्रान्सफर्मरको अभावले ठूलो समस्या आउने अवस्था देखिएपछि तीन महिनाभित्रै किन्ने गरी प्रक्रिया अघि बढाइएको ऊर्जामन्त्री एवं प्राधिकरण सञ्चालक समितिका अध्यक्ष उमाकान्त झाले जानकारी दिए ।
‘तीन महिनाभित्र ट्रान्सफर्मर खरिद गरिसक्ने गरी प्रक्रिया अघि बढाउन प्राधिकरणका निमित्त कार्यकारी निर्देशक लवबहादुर घिमिरेलाई भनिसकेको छु, विश्व बैंकको सहयोगमा ५ सय ट्रान्सफर्मरहरू प्राधिकरणले खरिद गर्न लागेको छ,’ मन्त्री झाले भने । प्राधिकरणले इन्टरनेसनल कन्ट्याक्ट बिडिङ (आईसीबी) को प्रक्रियाद्वारा ट्रान्सफर्मर खरिद गर्न लागेको छ । उनका अनुसार ट्रान्सफर्मर अभाव हुन नदिन बिग्रेर बसेका सबै ट्रान्सफर्मरहरू तुरुन्तै मर्मत गर्नसमेत प्राधिकरण व्यवस्थापनलाई निर्देशन दिइसकिएको छ । ठूलो समस्या आएमा तत्कालका लागि स्वदेशी कम्पनीबाटै भए पनि ट्रान्सफर्मर खरिद गर्ने लक्ष्य प्राधिकरणको छ ।
ट्रान्सफर्मर निरीक्षणका लागि तेस्रो पक्षको व्यवस्था गरिएको पनि मन्त्री झाले जानकारी दिए । ‘ट्रान्सफर्मर निरीक्षणका लागि इन्जिनियरिङ क्याम्पस पुल्चोक, ऊर्जा मन्त्रालय र प्राधिकरणको प्रतिनिधि सहभागी गराएर तेस्रो पक्षको व्यवस्था गरिएको छ,’ मन्त्री झाले भने । स्वदेशमै ट्रान्सफर्मर परीक्षण गर्ने क्षमतासहितको प्राधिकरणको हेटौंडा वर्कसपलाई समेत आधुनिकीकरण गर्न लागिएको प्राधिकरणले जनाएको छ । ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादवसहित २२ जनालाई अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगले पक्राउ गरेर अनुसन्धान गरिरहेको छ भने थप ३० कर्मचारीमाथि अनुसन्धान गरिरहेको छ ।
ट्रान्सफर्मर प्रकरण चर्केपछि थप ट्रान्सफर्मर नकिन्दा ट्रान्सफर्मर जल्ने वा पड्कनेबित्तिकै नयाँ ट्रान्सफर्मर नभएकाले भयावह समस्या आउन लागेपछि दुई वर्षदेखि चुपचाप बसेको प्राधिकरण नयाँ किन्न तातेको छ । प्राधिकरण निमित्त कार्यकारी निर्देशकमा घिमिरे प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादव ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा पक्राउ गरेपछि ऊर्जा मन्त्रालयले वरिष्ठताका आधारमा लवबहादुर घिमिरेलाई निमित्त कार्यकारी निर्देशक तोकेको छ । प्राधिकरणका अध्यक्ष एवं ऊर्जामन्त्री उमाकान्त झाले अर्थ विभागका उपकार्यकारी निर्देशक रहेका घिमिरेलाई निमित्त कार्यकारी निर्देशक तोकेका हुन् । घिमिरेले एक महिनापछि अवकाश पाउन लागेका छन् ।

Friday, August 23, 2013

‘भोटे’ अघि–अघि, प्रेमपत्र पछि–पछि

सानैदेखि राजनीतिमा रुचि राख्ने संखुवासभा जिल्लाको चेपुवा गाविसका गोबा पासाङ भोटेलाई २०३८÷०३९ सालतिर चुनावमा लड्न उक्साए, गाउँलेले । भर्खर १९ वर्ष पुगेका अल्लारे उनी पनि तम्सिए चुनाव लड्न । गाउँमा भइरुङ दोर्र्जेदेखि रिस उठेकाले उनको विरुद्धमा भर्खरका कलिला भोटेलाई पञ्चायतको बेला गाविसको उपाध्यक्ष उठाउन केही स्थानीय गाउँलेहरूले उचालेका थिए, उनलाई । छाता चुनाव चिह्न लिएर उठेका उनी तीन मतले हारे ।
राजनीति नबुझेका र नजानेका उनलाई कलिलै उमेरमा राजनीतिको नशा लाग्यो । त्यसको लगत्तै २०४२ सालतिर भएको पञ्चायतको चुनावमा भइरुङले माननीयको उम्मेदारवार दिने बताएपछि फेरि भोटेलाई उचाले, गाउँलेहरूले । उनी पनि तम्से चुनाव लड्न तर माननीय पञ्चायत सदस्य चुनाव लड्न २५ वर्ष पुग्नुपर्दथ्यो । उमेर बढाई नागरिक बनाएर भए पनि चुनाव लड्ने उनीहरूले योजना बनाए । उपाध्यक्ष उठेपछि राजनीतिको नशामा रमाएका भोटेलाई पहिलो चुनावको अनुभवले उत्साह थपेको थियो । आफ्नो २५ वर्ष पुगेको भनेर नागरिकता पनि बनाए, भोटेले ।
पहिला उठ्ने हल्ला गरेका भइरुङ उठेनन् तर भोटे भने उठिछाडे । ‘त्यो बेला माननीय उठ्नका लागि १५ सय रुपैयाँ लाग्यो, मलाई पनि उपाध्यक्ष उठेपछि राजनीति भन्ने रमाइलो लागेको थियो, सबैले उठ भने उठिदिएँ,’ उनले अनुभव सुनाए, ‘माननीय चुनाव उठ्ने भनेपछि छुट्टै मज्जा पो हुने रहेछ ।’ अल्लारे युवा भोटेको चुनाव प्रचार–प्रसारको ताल पनि अल्लारे नै थियो । कहिले हाफ कट्टु त, कहिले कस्तो नसुहाउने कपडा लगाएर भोट माग्न हिँड्न थाले । एक दिन तत्कालीन प्रमुख जिल्ला अधिकारी मदनप्रसाद अर्यालमा पुगेपछि उनले भोटेलाई सम्झाए, ‘माननीयको चुनाव लड्न लागेको व्यक्ति यस्तो कपडा लगाउने हो र, दौरा, सुरुवाल, कोट, चस्मा लगाएर हिँड्नुपर्छ ।’
त्यसपछि उनले २ सय रुपैयाँमा दौरा, सुरुवाल, कोट सिलाए । उनले चुनाव चिह्न घोडा रोजेका थिए । ३३ जना माननीय उठेको बेला सबैभन्दा कान्छो उमेरका उनै थिए । १६÷१७ वर्षका देखिने उनको विरुद्ध इन्द्रबहादुर समयाङले १४ वर्षको उमेरमा माननीय उठेको भनेर उजुरी हाले तर भोटेले चुनाव प्रचार–प्रसारलाई तीव्रता दिइरहे । उजुरी हालेर केही हुँदैन भनेर उनलाई धेरैले उक्साउँथे, उनी उकासिन्थे । ४०÷५० जना बोकेर उनी संखुवासभाको चुनावी दौडानमा निस्किए । पहिला उनलाई कसैले चिन्दैनथे तर दौरा, सुरुवाल, टोपी र कोटमा सजिएका गहुँगोरा भोट माग्दै आएपछि बूढाबूढी कति कलिलै उमेरमा चुनाव लडेको भनेर भन्थे भने युवायुवतीको त उनी आकर्षणको केन्द्र बनेका थिए ।
यतिसम्म भयो कि युवतीहरूले तिमीलाई माया गर्छु भनेर प्रेमपत्र लेख्न लागे । उनका अनुसार चुनावको प्रचार–प्रसार अवधिभर मात्र उनलाई २५ सयभन्दा बढी प्रेमपत्रहरू आए । अधिकांश प्रेमपत्रमा तिमीलाई माया गर्छु, बिहे गर्न चाहन्छु भन्ने हुन्थे । ‘पहिला त मलाई कसैले चिन्दैनथे तर चुनाव उठेपछि त कतिले मन पराए, कति, तिमीलाई माया गर्छु भनेर प्रेमपत्रको ओइरो लाग्न थाल्यो,’ उनले ती दिन सम्झिँदै भने, ‘म माननीय भएपछि मन्त्री हुन्छु अनि बिहे गरांैला भनेर सबैलाई भन्थे, उनीहरू पनि मक्ख पर्थे, कतिले मलाई बोलाएर खाजा ख्वाउँथे, कतिले त पैसा छैन भनेपछि पैसा पनि दिन्थे तर त्यो थोरै दिएको पैसाले चुनावमा के पुग्थ्यो र †’ उनका अनुसार जहाँ चुनावमा भोट माग्न गए पनि केटीहरू भने उनलाई लुकी–लुकी हेर्थे ।
भर्खरका गहुँगोरा भोटे पनि कम्ती ह्यान्डसम थिएनन्, बेहुलाजस्तै चिटिक्क देखिन्थे । उनलाई सानो उमेरको भएकाले सबैले कति राम्रो नेता भन्दै जिस्क्याउँथे । चुनावमा भोट माग्दै उनी अघि–अघि हिँड्थे भने प्रेमपत्र पछि–पछि आउँथे । धेरै युवतीले उनलाई दिनु भन्दै पत्र लेखेर दिन्थे । आफैंलाई धेरैले भेटेर पत्र दिएको सम्झना पनि उनीसँग अझै छ । अहिले ५२ वर्षको उमेरमा पनि उनी कम्ती ह्यान्डसम छैनन् । चुनावको नशा यति लाग्यो कि उनले चुनावका लागि आफ्नो घरबारी तथा दाजुभाइको घरबारीसमेत कृषि विकास बैंकमा राखेर ऋण निकाले । उजुरीले केही हुँदैन, माननीय जितिन्छ, अनि त मन्त्री बन्ने हो, ऋण त त्यसपछि जितिहालिन्छ भनेर उचाल्थे, उनी पनि उचालिन्थे ।
‘मलाई त यति रमाइलो भएको थियो कि ४०÷५० जना केटाहरूलाई सँगै लिएर गाउँ–गाउँ भोट माग्न जाँदाको मज्जा अर्कै थियो, बैंकबाट ऋण निकालेर भए पनि खुब रमाइलो भएको थियो,’ उनले सम्झिए, ‘त्यही माननीय चुनावी रन्कोले जिन्दगीे बर्बाद पा¥यो ।’ घोडा चुनाव चिह्नको प्रचार–प्रसारमा दौडिएका उनको उम्मेदवारी चुनाव हुनु केही समयअघि मात्र उमेर कम गरेको भन्दै रद्द गरियो । चुनावका लागि ५ लाखभन्दा बढी ऋण गरेका उनको चुनावी प्रचार–प्रसार बालुवामा पानी जस्तै बन्यो । भएको सम्पत्तिको धितो बैंकमा राखेका उनी आर्थिक अवस्थामा टाट पल्टिसकेका थिए ।
त्यसपछि बिहान–बेलुकाको छाक टार्न सपरिवारसहित भारत भासिए । बिहान–बेलुकाको खानसमेत मुस्किल अवस्थामा पुगेका उनले बाँच्नका लागि धेरै संघर्ष गरे । मजदुरी गरे । भारत, भुटान, चीनलगायतका देशमा पुगेर मजदुरी गर्दै झन्डै डेढ दशक बिताए । बाँच्नका लागि ठूलो संघर्ष गरेका उनलाई अरुणाञ्चलको मुख्यमन्त्रीको छोरासँग मिलेर ठेक्का गर्दा भने राम्रै कमाइ भयो । ऋण तिर्न सक्ने भएपछि उनी नेपाल फर्किए । ‘भारतमा गएर मजदुरी गरी नेपाल फर्केको १० वर्ष जति मात्र भयो । भारत गएपछि कति दुःख पाइयो, कति,’ उनले भने, ‘विनापासपोर्ट मजदुरी गर्न भुटानदेखि चीनसम्म पुगे ।’
राजनीतिमा धेरै हन्डर खाएका उनको नाम सबैभन्दा कम उमेरमा माननीय सभासद्को उम्मेदवार बन्ने लिस्टमा छ । नेपालको सबैभन्दा कम उमेरमा माननीय सभासद् उठ्ने व्यक्ति को हो भन्दा आफ्नो रहेको भन्ने विभिन्न व्यक्तिबाट थाहा पाएपछि उनी अहिले मक्ख छन् । राजनीतिकै कारण भारतमा पुगेर ठूलो दुःख र संघर्ष गरेर फर्केपछि उनलाई राजनीति भने उनले छोड्न सकेनन् । उनी अहिले एकीकृत माओवादीनिकटको भोटे राष्ट्रिय मुक्ति मोर्चाको अध्यक्ष छन् । व्यापार, व्यवसायमा समेत संलग्न उनी अहिले संखुवासभामा निर्माण हुने माथिल्लो अरुण सरोकार समितिको अध्यक्ष पनि छन् ।
प्रस्तुतिः भीम गौतम

आँखुखोला जलविद्युत आयोजनाद्धारा उत्पादन सुरु


Wednesday, August 21, 2013

अधिकांश ठूला आयोजना जलविद्युत् केन्द्रित

राजधानी समाचारदाता काठमाडौं, ५ भदौ
सरकारले घोषणा गरेको अधिकांश ठूला आयोजना जलविद्युत् केन्द्रित रहेका छन् । आर्थिक वर्ष २०७०÷७१ को बजेट तथा वार्षिक विकास कार्यक्रममा अधिकांश केन्द्रीय स्तरका ठूला जलविद्युत् आयोजनाहरूलाई समेटेर जलविद्युत् केन्द्रित बनाएको पाइएको हो । सरकारले चालू वर्षको बजेटमा जलविद्युत्लाई पहिलो प्राथमिकतामा राखेअनुसार २३ केन्द्रीय केन्द्रीय स्तरका ठूला आयोजना र कार्यक्रममध्ये २१ जलविद्युत् क्षेत्रकै रहेको राष्ट्रिय योजना आयोगले जनाएको छ । प्रतिशतका आधारमा घोषित आयोजनामध्ये ९१ प्रतिशत त जलविद्युत् क्षेत्रकै हुन् ।
राष्ट्रिय गौरवको आयोजनमा नपरेका तर राष्ट्रिय अर्थतन्त्रको विकासमा ठोस योगदान पु¥याउने र देशका आमनागरिकलाई सुविधा पु¥याउने ठूला आयोजनाहरू भन्दै सरकारले २३ ठूला आयोजना घोषणा गरेको थियो । आयोगको रातो किताबमा उल्लेख भएअनुसार, केन्द्रस्तरका २३ ठूला आयोजनामध्ये संस्कृति प्रवद्र्धन र नेपाल नागरिक उड्डयन प्राधिकरण आयोजनाबाहेक अन्य सबै जलविद्युत् क्षेत्रकै छन् । ती योजना तथा कार्यक्रमका लागि २३ अर्ब ८७ करोड ३२ लाख रुपैयाँ छुट्ट्याइएकोमा जलविद्युत्का २१ आयोजनाका लागि मात्र २२ अर्ब ५३ करोड ८२ लाख रुपैयाँ छुट्ट्याइएको छ ।
आयोगका अनुसार केन्द्रीय स्तरका ठूला आयोजनाको रूपमा सरकारले सार्वजनिक गरेको सप्तकोसी बहुउद्देश्यीयका लागि ३४ करोड, पञ्चेश्वर बहुउद्देश्यीयका लागि ५ करोड ४४ लाख, जलविद्युत् आयोजना अध्ययनका लागि ४ करोड ३८ लाख, बुढीगंगा जलविद्युत्का लागि १३ करोड ७१ लाख, नलसिंह गाड जलविद्युत् आयोजना विकास समितिका लागि ५ करोड ५९ लाख, ७० मेगावाटको मध्यमस्र्याङ्दीका लागि १५ करोड रुपैयाँ छुट्ट्याइएको छ ।
त्यसैगरी, १ सय ३२ केभी तथा अन्य प्रसारण लाइन विस्तारका लागि ११ अर्ब ९ करोड, १४ वर्षदेखि निर्माण पूरा हुन नसकेको थानकोट–चापागाउँ–भक्तपुर प्रसारण लाइनका लागि १ करोड, ३३ केभी प्रसारण लाइन र सबस्टेसनका लागि ६८ करोड २५ लाख, जलविद्युत् सुदुढीकरण आयोजनाका लागि १ अर्ब ९ करोड रुपैयाँ छुट्ट्याइएको छ । बजेटमा ठूला आयोजनाको रूपमा घोषणा गरिएका १४ मेगावाटको कुलेखानी तेस्रोका लागि २२ करोड, ६० मेगावाटको त्रिशूली ३ ‘ए’का लागि २ अर्ब ११ करोड, ३० मेगावाटको चमेलियाका लागि १ अर्ब १२ करोड, ३२ मेगावाटको राहुघाटका लागि १ अर्ब २० करोड रुपैयाँ, १ सय ४० मेगावाटको तनहुँ जलविद्युत्का लागि ७५ करोड, ४७ मेगावाटको माथिल्लो मोदीका लागि ५० लाख तथा निर्माण अघि बढाउन लागिएका ३ सय ३२ मेगावाटको माथिल्लो अरुणका लागि १० करोड, ८७ मेगावाटको तामाकोसी ‘भी’का लागि ८ करोड ५० लाख तथा ३७ मेगावाटको माथिल्लो त्रिशूली ३ ‘बी’का लागि नेपाल विद्युत् प्राधिकरणको आन्तरिक स्रोतबाट १ करोड ५० लाखसहित ३ करोड रुपैयाँ छुट्ट्याइएको छ ।
त्यसैगरी, ठूला आयोजनाकै रूपमा घोषणा गरेको नेपाल भारत विद्युत् प्रसारण लाइनका लागि २ अर्ब ४० करोड, सामुदायिक विद्युतीकरणका लागि १० करोड, वितरण प्रणाली सुदृढीकरण आयोजनाका लागि ३८ करोड तथा जलाशययुक्त आयोजना छनोट र सम्भाव्यता अध्ययनअन्तर्गत चार जलाशययुक्त आयोजनाहरू उत्तरगंगाका लागि ५० लाख, दूधकोसीका लागि ६ करोड ५० लाख, आँधीखोलाका लागि ७५ लाख र तमोरका लागि ५० लाख रुपैयाँ छुट्ट्याइएको छ ।
१७ राष्ट्रिय गौरवका आयोजनाअन्तर्गत ६ सय मेगावाटको बूढीगण्डकी जलविद्युत् आयोजनालाई २६ करोड र ४ सय ५६ मेगावाटको माथिल्लो तामाकोसी आयोजनाका लागि ३ अर्ब छुट्ट्याइएको छ भने अर्को राष्ट्रिय गौरवको आयोजना ७ सय ५० मेगावाटको पश्चिम सेती जलविद्युत् आयोजना लगानी बोर्डले अगाडि बढाउने उल्लेख गरेर बजेट छुट्ट्याइएको छैन ।

Tuesday, August 20, 2013

प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशकसहित थप १० पक्राउ


डिल्ली आचार्य, भीम गौतम\राजधानी
 काठमाडौ, ४ भदौ
ट्रान्सफर्मर खरिदमा भ्रष्टाचार गरेको भन्दै अख्तियार दुरूपयोग अनुसन्धान आयोगले नेपाल विद्युत् प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादवसहित १० उच्च अधिकारीलाई पक्राउ गरेको छ । प्राधिकरणले २०६७÷०६८ मा चीनको हुवेई सनलाइट इलेक्ट्रिक कम्पनीबाट दुई लटमा खरिद गरेको १ हजार २ सय ६० ओटा गुणस्तरहीन ट्रान्सफर्मरमा घोटाला गरी गैरकानुनी लाभ लिएको भन्दै मंगलबार अख्तियारले उनीहरूलाई नियन्त्रणमा लिएको हो । नियन्त्रणमा लिएलगत्तै उनीहरू सबैलाई सिंहदरबार प्रहरी प्रभागमा पठाइएको अख्तियारले जनाएको छ ।
घोटाला प्रकरणमा अख्तियारले प्राधिकरणका पूर्वकार्यकारी निर्देशक डा. जिवेन्द्र झा, पूर्वनिमित्त कार्यकारी निर्देशक टीकाराम बीसी, पूर्वमहाप्रबन्धक चिरन्जीवी शर्मा र तनहुँ हाइड्रोपावरका आयोजना प्रमुख महेशप्रसाद आचार्यलाई पक्राउ गरी हिरासतमा राखेको छ । ग्रिड विभागका निर्देशक देव शर्मा पौडेल, ग्राहक तथा वितरण जिन्सी व्यवस्थापन महाशाखाका प्रबन्धक कृष्णबहादुर थापा, उपनिर्देशक कृष्णबहादुर केसी, तत्कालीन काठमाडौं सुदृढीकरण आयोजनाका निमित्त प्रमुख प्रमोद रिजाल र वितरण तथा ग्राहक सेवाका लेखा अधिकृत सुशील खनाललाई पनि पक्राउ गरी हिरासतमा लिएको छ ।
कार्यकारी निर्देशक यादव तत्कालीन ग्राहक तथा वितरण सेवाको महाप्रबन्धक हुँदा उनको स्वीकृतिमा प्राधिकरणमार्फत तिर्नुपर्ने ११ करोड ५१ लाख ४४ हजार रूपैयाँ भुक्तानी गरिएको थियो । सो रकम कुल भुक्तानी गर्नुपर्ने रकमको ९० प्रतिशत भने बाँकी १० प्रतिशत अर्थात् ६४ लाख २० हजार रूपैयाँ तत्कालीन महाप्रबन्धक शर्माको स्वीकृतिमा भुक्तानी गरिएको थियो । २१ चैत २०६५ देखि २२ पुस २०६८ सम्म महाप्रबन्धक बनेका यादव १० वैशाख २०६८ सम्म निमित्त कार्यकारी निर्देशक थिए । उनी २०६९ मंसिरमा खुला प्रतिस्पर्धामार्फत प्राधिकरणको कार्यकारी निर्देशक बनेका थिए । पूर्वकार्यकारी निर्देशक झा भने २०६६ साल साउनदेखि २०६८ वैशाखसम्म प्राधिकरणको कार्यकारी निर्देशक बनेका थिए । यसैगरी, बीसी २०६८ पुसदेखि २०६९ जेठसम्म कार्यकारी निर्देशक बनेका थिए । विश्व बैंकको सहयोगमा खरिद गरिएको हुवेईको ट्रान्सफर्मरमा बाहिर तामा र भित्र आल्मुनियम भेटिएको थियो ।
यसअघि हुवेईमार्फत नै खरिद गरिएका ट्रान्सफर्मर खरिद प्रकरणमा हुवेईका दुई चिनियाँ प्रतिनिधिसहित प्राधिकरणका १४ कर्मचारीलाई अख्तियारले पक्राउ गरी अनुसन्धान गरिरहेको छ । कार्यकारी निर्देशकसहित यो प्रकरणमा पक्राउ पर्नेको संख्या २४ पुगेको छ । पूर्वसञ्चालकद्वय मुकेश काफ्ले र डा. केपी दुलालको छुट्टाछुट्टै प्रतिवेदनले २०६३ देखि २०६८ सम्ममा विभिन्न मुलुकबाट ४ हजार ६ सय ५७ थान ट्रान्सफर्मर गुणस्तरहीन देखिएको उल्लेख छ ।
अर्का पूर्वसञ्चालक सदस्य मोहनराज पन्तको संयोजकत्वमा रहेको समितिले कार्यकारी निर्देशक यादवसहित ३३ जना कार्यरत र पूर्वप्राधिकरण कर्मचारीलाई ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा दोषी देखाएको थियो । प्राधिकरणमार्फत सहवन्त इलेक्ट्रिक कम्पनी लिमिटेड (थाइल्यान्ड), जेके होल्डिङ र सेनयाङ डोङजेङ इलेक्ट्रिसिटी इक्युपमेन्ट कम्पनी लिमिटेड (चीन), एसभीआर इलेक्ट्रिक प्रालि (भारत), निग्वो एयूएक्स हाइटेक्नोलोजी कम्पनी लिमिटेड (चीन) लगायतबाट खरिद गरिएका ट्रान्सफर्मरहरू गुणस्तरहीन भएको काफ्ले र दुलालले प्रतिवेदन दिएका छन् । अख्तियारले त्यो प्रकरणमा समेत उनीहरूमाथि अनुसन्धान गरिरहेको जनाएको छ ।
http://www.rajdhani.com.np/en/component/content/article/40-2013-01-07-17-38-33/13271------

विद्युतमा सरकारी प्रगति शून्य


राजधानी समाचारदाता 
काठमाडौं, ४ भदौ
आर्थिक वर्ष ०६९÷७० मा विद्युत् उत्पादन र प्रसारण लाइनको प्रगति शून्य पाइएको छ । मंगलबार ऊर्जा मन्त्रालयमा आयोजित प्रगति समीक्षा कार्यक्रममा दिइएको जानकारीअनुसार गत आवमा विद्युत् उत्पादन र प्रसारण लाइनमा सरकारको योगदान शून्य रहेको छ । गत आर्थिक वर्ष समग्रमा भौतिक प्रगति ६६ दशमलव ५ प्रतिशत र वित्तीय प्रगति ७७ दशमलव ६६ प्रतिशत देखिएको छ । तर, विद्युत् उत्पादन र प्रसारण लाइन निर्माणमा भने सरकारी स्तरबाट प्रगति शून्य छ ।
यस वर्ष निजी क्षेत्रबाट ४१ दशमलव ३७ मेगावाट विद्युत् थप भए पनि सरकारी स्तरबाट भने एक मेगावाट विद्युत् पनि उत्पादन हुन सकेन । २०६५ सालमा ७० मेगावाटको मस्र्याङ्दी जलविद्युत् आयोजना निर्माण सम्पन्न भएयता सरकारी निकायबाट कुनै आयोजना निर्माण सम्पन्न भएको छैन । निर्माण सम्पन्न भइसक्नुपर्ने १४ मेगावाटको कुलेखानी तेस्रो र ३० मेगावाटको चमेलिया जलविद्युत् आयोजना अझै निर्माण पूरा हुन सकेको छैन । गत वर्ष वितरण लाइन आयोजनाअन्तर्गत २२ सय २० मिटर, विद्युत्को थप पहुँच ३ सय गाविसमा पुगेको पनि प्रतिवेदनमा उल्लेख छ ।
ऊर्जा मन्त्रालयअन्तर्गतका राष्ट्रिय गौरवका आयोजनाअन्तर्गत ४ सय ५६ मेगावाटको माथिल्लो तामाकोसीको भौतिक प्रगति ५० प्रतिशत र ६ सय मेगावाटको बूढीगण्डकी जलाशययुक्त आयोजनाको अध्ययनमा ५२ दशमलव २ प्रतिशत प्रगति भएको कार्यक्रममा प्रस्तुत गरिएको थियो । १२औं त्रिवर्षीय योजनाअन्तर्गत १ सय ८४ मेगावाट विद्युत् उत्पादन गर्ने लक्ष्य राखिएकोमा ७८ मेगावाट तथा ४ सय ४ किलोमिटर प्रसारण लाइन निर्माण गर्ने लक्ष्य राखेकोमा जम्मा ५ सय मिटर मात्र निर्माण सम्पन्न भएको थियो । कार्यक्रममा भौतिक प्रगतितर्फ प्राधिकरणको ६६ दशमलव २ प्रतिशत, विद्युत् विकास विभागको ७३ दशमलव ८१ प्रतिशत, जल तथा ऊर्जा आयोगको ९८ प्रतिशत र ऊर्जा मन्त्रालयको ९९ प्रतिशत भएको थियो ।
कार्यक्रममा ऊर्जामन्त्री उमाकान्त झाले आयोजनाहरूमा देखिएको शान्ति सुरक्षा, जग्गा प्राप्ति, ट्रान्सफर्मर खरिद गर्न आइपरेको कठिनाइलगायतका समस्या समाधानका लागि गृहकार्य गरी अघि बढाउन आग्रह गरे । कार्यक्रममा मन्त्री झाले प्राधिकरणका सवारी साधन, घरजग्गालगायतका सम्पत्ति संरक्षण गर्न विगतका गल्ती एवं समस्याबाट पाठ सिकेर अघि नदोहो¥याउन र प्राधिकरणबाट दिइने विद्युत् सेवालाई भरपर्दो र दुरुस्त राख्न निर्देशन दिएका थिए ।
कार्यक्रमा ऊर्जा सचिव विश्वप्रकाश पण्डित, जल तथा ऊर्जा आयोग सचिवालयका सचिव कृष्णचन्द्र पौडेललगायतले ऊर्जा क्षेत्रबारे चर्चा गरेका थिए । कार्यक्रमा मन्त्रालय, आयोग, प्राधिकरण र विभागअन्तर्गत सञ्चालित २६ ओटा कार्यक्रमको समीक्षा गरिएको ऊर्जा मन्त्रालयका प्रवक्ता केशवध्वज अधिकारीद्वारा जारी विज्ञप्तिमा उल्लेख छ ।
http://www.rajdhani.com.np/en/business/13260-----

Monday, August 19, 2013

चिसापानी जलविद्युत् आयोजना सपनै मात्र

भीम गौतम\राजधानी
 काठमाडौं, ३ भदौ
जलविद्युत्को प्रचुर सम्भावना भएको नेपालमा जलविद्युत् आयोजना कसरी सपनामै सीमित रहन्छ भन्ने उदाहरण बनेको छ, १० हजार ८ सय मेगावाटको कर्णाली चिसापानी आयोजना । ५० वर्षअघिदेखि निर्माणको हल्ला गरिएको र सपना बाँडिएको त्यो आयोजना न अघि बढ्न सकेको छ न त चर्चा नै सेलाएको छ ।
तर, सरकारको छात्रवृत्तिमा त्यही आयोजना बनाउनका लागि छात्रवृत्तिमा २०३७ देखि २०४१ सालसम्म भारतको रुड्की विश्वविद्यालयमा इन्जिनियरिङ पढेका २ सय ५० जना इन्जिनियरमध्ये कतिपय त अर्कै संस्थामा जागिर खाएर अवकाश भइसकेका छन् । पढाइ सकेर जागिर खाई त्यहाँबाट अवकाशसमेत पाएर मर्ने बेलासम्म पनि आयोजनाको निर्माण सुरु हुन नसक्नुलाई छावृत्तिमा पढेका विद्यार्थी नै नेपालको जलविद्युत् क्षेत्रका लागि सबैभन्दा विडम्बनाको रूपमा लिन्छन् । संयुक्त राष्ट्रसंघीय विकास कार्यक्रम (यूएनडीपी) को सहयोगमा चारबर्से इन्जिनियर कोर्सका लागि सरकारले प्रतिव्यक्ति ८ देखि १० लाख रूपैयाँसम्म खर्च गरेको थियो ।
कर्णाली–चिसापानी आयोजना नबनेपछि सरकारले दिएको छात्रवृत्ति बालुवामा पानीजस्तै बन्यो । आजभन्दा ३० वर्षअघि सरकारले कर्णाली–चिसापानी आयोजना बनाउनका लागि गरेको २५ करोड रूपैयाँ खर्च आयोजना सुरु नहुँदै बालुवामा पानीजस्तै बनेको हो । पढेकामध्ये करिब ६० प्रतिशत त अहिले विदेशमा छन् भने त्यहाँबाट उत्पादित जनशक्तिमध्ये कतिपय नेपाल विद्युत् प्राधिकरण, सडक विभागलगायतमा छन् । उनीहरूलाई जे कामका लागि पढाइएको थियो, त्यो आयोजना भने कतिपय कर्मचारीहरू अवकाश भइसक्दा पनि अझै सुरु हुन सकेको छैन । ‘हो, छात्रवृत्तिमा इन्जिनियर पढ्न गएको पहिलो ब्याजको विद्यार्थी हुँ तर चिसापानी अघि बढेन, प्राधिकरणमा जागिर खाएर अवकाश पाइसकें,’ अहिले कुलेखानी तेस्रोमा परामर्शदाताको काम गरिरहेका नियाज अहमदले भने, ‘जुन आयोजना बनाउनका लागि पढेका थियौं, अन्तै जागिर खाएर अवकाश पाई मर्ने बेलामा समेत खोइ, आयोजना सुरु होलाजस्तो छैन ।’
कर्णाली–चिसापानी आयोजना निर्माणको हल्ला भने २०१७÷०१८ सालदेखि नै थियो । प्राधिकरणका पूर्वकार्यकारी निर्देशक सन्तबहादुर पुनलाई जलविद्युत् जानकारहरूले त्यही बेला कर्णाली–चिसापानी बन्न लागेकाले इन्जिनियर पढ्दा धेरै फाइदा हुने बताएका थिए । हुन पनि सन् १९६२ अर्थात् ५० वर्षअघि यूएनडीपीको सहयोगमा जापानको निकोन कोईले सो आयोजनाको सम्भाव्यता अध्ययन गरेको थियो । ‘मैले पढ्दाखेरि नै कर्णाली–चिसापानी आउँदै छ भनेर भनिएको थियो, पछि धेरै विद्यार्थीलाई पढ्न पनि पठाइयो,’ २०२४ सालमा तत्कालीन विद्युत् कर्पोरेसनमा जागिरे भएर १० वर्षअघि अवकाश लिएका पुनले भने, ‘खोइ, अहिलेसम्म आयोजना निर्माण हुने सुरसार पनि छैन ।’
करिब ५ अर्ब डलरमा बन्ने लक्ष्य राखिएको आयोजना निर्माणका लागि कर्णाली–चिसापानी समन्वय समितिसमेत गठन गरिएको थियो । सन् १९८९ मा अध्ययन सकेपछि निर्माण सुरु गरेर सन् २००३ मा पहिलो युनिटबाट विद्युत् उत्पादन हुनेसमेत उल्लेख थियो । हिमालय पावर कसल्ट्यान्सले तीनओटा क्यानेडियन र एउटा अमेरिकी परामर्शदाताले गरेको अध्ययनमा आयोजनाको क्षमता बढाएर १६ हजार २ सय मेगावाटसमेत पु¥याउन सकिने उल्लेख भएको इन्जिनियर सुवर्णलाल श्रेष्ठ बताउँछन् । ६० हजार परिवार विस्थापित हुने सो आयोजनाबाट नेपालको जलविद्युत् क्षेत्रको विकासमा महŒवपूर्ण योगदान पुग्ने अपेक्षा गरिएको थियो ।
‘कर्णाली–चिसापानी बनेको भए नेपालको आर्थिक क्षेत्रको कायापलट नै भइसक्थ्यो तर आयोजना बनाउनुपर्छ भन्ने सपना देख्नेहरू मरिसके, बनाउनका जागि पढ्न गएकाहरूको पनि आँखा चिम्लने बेला भयो,’ छात्रवृत्तिमा पढेका र हाल ऊर्जा मन्त्रालयमा सह–सचिव रहेका केशवध्वज अधिकारीले भने, ‘सरकार र राजनीति दलहरूकोे उदासीनताको सिकार आयोजना बन्यो, यो विकासप्रतिको उदासीनता हो ।’
भारत निर्यात गर्ने गरी बनाउन लागिएको सो आयोजना पानीको बाँडफाँटलगायतको विषयमा बढी विवाद हुन थालेपछि अघि बढ्न सकेन । पछि अमेरिकन एनड्रोन कम्पनीले समेत आयोजना निर्माणका लागि चासो दिएको थियो तर विवाद देखेपछि सबैको सहमति भए मात्र आयोजना बनाउने बताउँदै फर्केको थियो । ‘अनावश्यक विवाद गर्दा ३० महिनाभित्र विस्तृत आयोजना अध्ययन (डीपीआर) सकाउने भनिएको सप्तकोसी १३ वर्षदेखि र ६ महिनाभित्र डीपीआर सुरु गर्ने भनिएको पञ्चेश्वर १६ वर्षदेखि अन्योल अवस्थामा छ,’ सह–सचिव अधिकारीले भने, ‘अनावश्यक विवाद गर्दा पानीसँगै करेन्ट बगिरहेको छ, ऊर्जाको संकट हामीले भोगिरहेकै छौं ।’
ऊर्जा मन्त्रालयका सचिव विश्वप्रकाश पण्डित भने कर्णाली–चिसापानी बनाउने सम्भावना अझै रहेको बताउँछन् । ‘त्यत्रो ठूलो विद्युत् नेपालले खपत गर्न सक्दैन, भारत निर्यात गर्ने गरी उचित वातावरण बनेमा र ठूलो लगानीकर्ता आएमा अध्ययन भइसकेको आयोजना अघि बढाउन सकिन्छ,’ उनले भने । कर्णाली–चिसापानी बनाउनका लागि छात्रवृत्तिमा पढेका विद्यार्थीले समेत आयोजना निर्माणका लागि सम्बन्धित निकायलाई दबाब दिन सकेका छैनन् । पढेकामध्ये अधिकांश त विदेशमा बसेर नेपालमा लोडसेडिङ छ भनेर बनावटी चिन्ता गर्दै मोजमस्तीमा व्यस्त छन् ।

Saturday, August 17, 2013

भारतसँग विद्युत् व्यापार सम्झौताका लागि प्रस्ताव

राजधानी समाचारदाता 
काठमाडौं, १ भदौ
ऊर्जामन्त्री एवं नेपाल विद्युत् प्राधिकरणका अध्यक्ष उमाकान्त झाले भारतसँग विद्युत् व्यापार सम्झौता (पीटीए) गर्नका लागि प्रस्ताव गरेको जानकारी दिएका छन् । भविष्यमा विद्युत् खेर जाने तथा पीटीए नभएको कारण देखाउँदै ठूला–ठूला जलविद्युत् आयोजना निर्माणमा ढिलाइ भइरहेका बेला परराष्ट्र मन्त्रालयमार्फत भारत सरकारसँग सम्झौताका लागि प्रस्ताव गरिएको उनले बताए । ‘वर्षायाम र सुक्खायामका समयमा हुने विद्युत् आपूर्ति क्षमताको असन्तुलनलाई सम्बोधन गर्न प्राधिकरण, निजी क्षेत्र र सहायक कम्पनीबाट उत्पादन हुने जलविद्युत् आयोजनाको आगामी वर्षमा वर्षायाममा अधिक ऊर्जालाई भारततर्फ निर्यात गर्न प्रस्ताव गरी वार्ता अघि बढाइएको छ ।’
शनिबार प्राधिकरणको २८ र्औ वार्षिक उत्सवमा बोल्दै मन्त्री झाले भने, ‘वर्षायाममा विद्युत् भारत निर्यात गर्ने र सुक्खा याममा भारतबाट सोही परिमाणमा विद्युत् आयात गर्ने भन्ने इनर्जी बैकिङको अवधारणलाई पनि भारत सरकारसमक्ष प्रस्ताव गरिएको छ ।’ उनले निजी क्षेत्रमार्फत रन अफ दर रिभर र प्राधिकरणमार्फत जलाशययुक्त आयोजनाको निर्माण गर्नुपर्ने उल्लेख गर्दै उनले एसियाली विकास बैंकको अनुदान सहयोगमा विद्युत् विकास विभागअन्तर्गत १ हजार १ सय १० मेगावाटको सुनकोसी–२, ५३६ मेगावाटको सुनकोसी–३ र प्राधिकरण अन्तर्गत ३ सय मेगावाटको दूधकोसी–३ आयोजनाको विस्तृत आयोजना प्रतिवेदन (डीपीआर) बनाउने कार्य अघि बढाउन लागेको जानकारी दिए ।
उनका अनुसार, बैकसँग २१.४२ मिलियन अमेरिकी डलर बराबरको अनुदान सहयोगका लागि वार्ता भइसकेको छ । महŒवपूर्ण विद्युत् प्रसारण लाइनका रूपमा रहेका कोसी कोरिडोर २२० केभी सोलु १३२ केभी र मोदी लेखनाथ १३२ केभी प्रसारण लाइनको निर्माणका लागि भारतीय एक्जिम बैकसँग १३४ मिलियन अमेरिकी डलरको सहुलियतपूर्ण ऋण सम्झौता सम्पन्न भई बोलपत्रको कार्य अघि बढेको पनि उनले जानकारी दिए । राष्ट्रिय योजना आयोगका उपाध्यक्ष रवीन्द्र शाक्यले प्राधिकरण सशक्त भएमा मुलुकको आर्थिक संवृद्धिमा सहयोग पुग्ने बताए ।
वार्षिक उत्सवमा बोल्दै ऊर्जासचिव विश्वप्रकाश पण्डितले प्राधिकरणभित्र विद्युत् चुहावट, लागत र समय बढ्ने, आर्थिक अनुशासनहीनता लगायतका समस्या नै समस्या रहेको बताए । उनले नेपालको पीपीए र विद्युत् महसुल दक्षिण एसियाकै महँगो भएको बताउँदै प्राधिकरणमा आर्थिक र प्रशासनिक दुवै सुधारको आवश्यकता रहेको बताए । उनले प्राधिकरणद्वारा निर्माणाधीन आयोजनाले ठूलो समस्या भोगिरहेको उल्लेख गर्दै प्राधिकरणलाई घाटा हुने काम ऊर्जा मन्त्रालयले कहिल्यै नगर्ने बताए । प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादवले आगामी हिउँदमा लोडसेडिङ न्यूनीकरणका लागि गण्डक–रामनगर, वीरगन्ज–रक्सौला र भैरहवा–सुनौली नाकाबाट थप ३० मेगावाट ल्याई १९० मेगावाट पु¥याउने जानकारी दिए ।
कुसाहा–कटैया लाइनको क्षमता वृद्धि गरी १५० मेगावाट पु¥याउन कन्डक्टर बदली गर्ने कार्य अघि बढिरहेको जानकारी दिँदै यादवले चालू आर्थिक वर्षभित्र २० केन्द्रमा कम्प्युटराइज विलिङ सिस्टम, पुल्चोक र लगनखेल वितरण केन्द्रमा एनि ब्रान्च पेमेन्ट सिस्टम लागू गर्ने, छिट्टै अटोमेटिक सब मिटर रिडिङ सिस्टम लगू गर्ने लक्ष्य रहेको जानकारी दिए । प्राधिकरणका उपकार्यकारी निर्देशक लबबहादुर घिमिरेले भारत र डिजेजबापतको मूल्यान्तर सरकारले नदिएको र समयमै खिम्ती–ढल्केबर प्रसारण लाइन नबन्दा बर्सेनि प्राधिकरणलाई १ अर्ब घाटा भएको जानकारी दिए ।
प्राधिकरण कर्मचारी युनियनका अध्यक्ष रामप्रसाद रिमाल, संघका अध्यक्ष जनाद्र्धन भट्टराई, परिषद्का अध्यक्ष अमृतबहादुर खापुङ, संगठनका कार्यबाहक अध्यक्ष खगेन्द्र शाही, राष्ट्रिय कर्मचारी संगठनका अध्यक्ष सीताराम थापालगायतले कर्मचारी संघसंगठन प्राधिकरणको हितका लागि अघि बढ्ने बताउँदै प्राधिकरण र सहायक कम्पनीमार्फत विभिन्न क्षेत्रबाट भएका हस्तक्षेपको अन्त्य हुनुपर्ने बताए ।

Friday, August 16, 2013

उही व्यथामा विद्युत् प्राधिकरण

भीम गौतम
विक्रम संवत् १९६८ मा ५ सय किलोवाटको फर्पिङ जलविद्युत् आयोजनाबाट नेपाल जलविद्युत् इतिहास सुरु भएको हो । जनतालाई बिजुली दिनुहुन्न भन्ने राणाहरूको त्यो निरंकुशता २००७ सम्म कायम रह्यो । २००७ सालपछि त्यो चन्द्रज्योति बिजुलीघर जनतालाई बिजुली अड्डाको रूपमा परिणत भयो । १० वर्षसम्म प्रजातन्त्र जस्तो भद्रगोल थियो, बिजुली अड्डा पनि त्यस्तै थियो । २०१७ सालमा जलविद्युत् क्षेत्रको विकासका लागि नेपाल विद्युत् कर्पोरेसन स्थापना भयो । कर्पोरेसनसँगै सरकारले विद्युत् विभाग पनि बनाएको थियो । कर्पोरेसनको अध्यक्ष मन्त्री हुन्थे । कर्पोरेसनले अपरेसन र मेन्टेन हेर्दथ्यो भने विभागले उत्पादन । यी दुई निकायबीच समन्वय र सहकार्य हुनुपर्ने हो तर भएन ।
दुवै छुट्टाछुट्टै निकायको रूपमा रहेर सौतेनी व्यवहार देखाउन थालेपछि २०४२ सालमा प्राधिकरण, कर्पोरेसन र विभागलाई मिलाएर नेपाल विद्युत् प्राधिकरण बनाइयो । बहुदलीय प्रजातन्त्रको स्थापनापछि २०४९ सालमा विद्युत् ऐन आयो र निजी क्षेत्रले समेत जलविद्युत्मा लगानी गर्ने वातावरण खुला भएपछि फेरि सरकारले लाइसेन्स दिनका लागि जलस्रोत मन्त्रालयको मातहतमा विद्युत् विकास केन्द्र स्थापना ग¥यो । त्यही केन्द्र अहिले विभाग बनेको छ । पहिला स्वर्गीय महेन्द्रले मन्त्री कर्पोरेसनको अध्यक्ष हुँदा बढी राजनीतीकरण हुने भयो भनेर सचिवलाई अध्यक्ष बनाएका थिए तर २०४६ सालपछि फेरि त्यही प्रकरण दोहोरियो । पूर्वमन्त्री गोकर्ण विष्टले ऊर्जा सचिवलाई बनाइदिए तर अर्थ सचिव ऊर्जा सचिवभन्दा सिनियर हुने भएकाले यी दुईबीचको विवादमै रुमलियो, प्राधिकरण । त्यसपछि मुख्य सचिव बने, प्राधिकरण अध्यक्ष । उनी पनि लामो समय टिक्न सकेनन् । अहिले फेरि प्राधिकरणको अध्यक्ष मन्त्री बनेका छन् ।
विद्युत् कर्पोरेसन र विभागबीचको त्यो द्वन्द्व र विवाद ५० वर्षपछाडि पनि उस्तै छ । उत्पादन बढेपछि राजनीतीकरण उही छ । अध्यक्ष मन्त्री नै छन् । चन्द्रज्योतिबाट बिजुली अड्डा, विद्युत् कर्पोरेसनदेखि विद्युत् प्राधिक™णसम्म आइपुग्दा प्राधिकरण उही राजनीतीकरणबाट गाँजिएको छ । प्रत्यक्ष राजनीतिबाट मुक्त गराउनका लागि सरकारले संस्थानको रूपमा विकास गरिएको प्राधिकरणमाथिको यही हस्तक्षेप र राजनीतीक™णले अहिले पनि गाँजिएको छ । ‘२०२०÷२०२१ सालमा जस्तो अवस्थामा विद्युत् कर्पोरेसन थियो, उही व्यथामा अहिलेको विद्युत् प्राधिकरण छ ।’ प्राधिकरणका पूर्वकार्यकारी निर्देशक सन्तबहादुर पुनले भने, ‘राजनीतीकरणबाट प्राधिकरण मुक्त हुन नसक्नु नै आजको विडम्बना हो ।’ विद्युत् कर्पोरेसन गठनको बेला नहर तथा विद्युत् मन्त्रालयका मन्त्री थिए, अध्यक्ष डा. नागेश्वरप्रसाद ।
पहिलो कर्पोरेसनका अध्यक्ष पनि उनै थिए । त्यसपछि मन्त्री भए, भुवनलाल प्रधान । संस्थाहरूमा बढी राजनीतीकरण भयो भनेर मन्त्रीहरूलाई संस्थामा राख्नुहुँदैन भनेर तत्कालीन राजा महेन्द्रद्वारा मन्त्रालयका सचिवलाई कर्पोरेसनको अध्यक्ष बनाइयो । पहिला अध्यक्ष बने छत्रविक्रम राणा र त्यससपछि लक्ष्मणप्रसाद रिमाल (सन् २०२१ देखि २०२३ सालसम्म ) अध्यक्ष बने । त्यतिबेला जलविद्युत् क्षेत्र बामे सर्न लागेको थियो ।
हालै रिमालले सार्वजनिक गरेको पुस्तकका अनुसार ब्रिटिस व्यवस्थापन समूह नेपालमा ल्याएर जलविद्युत् क्षेत्रमा विदेशी लगानीकर्ताहरू ल्याउने प्रयास भयो । यो २०२२ सालतिरको कुरा हो । टिम ल्याउने कुरा भएपछि विद्युत् विभागमा सिनियर इन्जिनियरहरू थिए भने कर्पोरेसनमा जुनियर इन्जिनियर । विभाग र कर्पोरेसनबीच विवाद भयो । विभागका चिफ इन्जिनियर मुकुन्दबहादुर थापाले विदेशी व्यवस्थापन समूहको विरोध गरे भने सचिव रिमाल ल्याउने पक्षमा थिए । थापाले टिप्पणीमा नल्याउने कुरा उल्लेख गरे भने सचिवले ल्याउनुपर्छ भने । त्यतिबेला मन्त्री भुवनलाल प्रधान थिए । मन्त्री प्रधानले थापालाई सपोर्ट गरिदिए । मन्त्री र सचिवको राय बाझेपछि मन्त्रिपरिषद्ले एउटा कमिटी गठन गरिदियो । त्यो बेलाका रक्षा सचिव पदमबहादुर खत्रीको संयोजकत्वमा कमिटी गठन गरिएको थियो । खत्रीले सर्प पनि मरोस्, लट्ठी पनि नभाँचियोस् भनेर पहिला ल्याउने प्रतिबद्धता जनाइसकेकाले सानो टिम मात्र ल्याइयो र त्यो कर्पोरेसनमा पठाइयो । ‘मैले २०२४ सालमा जागिर खाँदा मिस्टर एल्डर कर्पोरेसनको महाप्रबन्धक थिए भने अन्य विभागमा पनि ब्रिटिसका नागरिक थिए,’ पूर्वकार्यकारी निर्देशक पुनले भने, ‘त्यो बेला ब्रिटिसको व्यवस्थापन ल्याएर विदेशी लगानीकर्ताहरू भिœयाएको भए सायद जलविद्युत्मा नेपालले ठूलो फड्को मारिसक्थ्यो, विडम्बना ऋण लिएर आयोजना बनाउने विभाग र ऋण तिर्नुपर्ने प्राधिकरणले भएपछि दुई संस्थाबीच द्वन्द्व बढ्यो, यसले विकास गर्न सकेन, त्यसको ५० वर्षपछि पनि हामी त्यही अवस्थामा छौं ।’ प्राधिकरणमा ३४ वर्ष बिताएका पुनका अनुसार पूर्ण रूपमा व्यवस्थापन समूह आएको भए त्यो बेला यूकेमा सेन्टर इलेक्ट्रिक जेनेरेटनर बोर्ड (सीईजीबी) थियो । तिनीहरूले उत्पादन र प्रसारण लाइन हेर्थे । अर्कोतिर एरिया वितरण थियो ।
सायद त्यस्तै संरचना नेपालमा बनिसक्थ्यो र नेपालको जलविद्युत्ले फड्को मारिसक्थ्यो होला । विश्व बैक, एडीबी आएपछि के देख्यो भने ऋण लिने विद्युत् विभाग, ऋण तिरिदिने कर्पोरेसन । त्यो उनीहरूलाई पनि मन परेन । यही द्वन्द्वकोबीच जलविद्युत्को विकास सुस्त गतिमा भएपछि पहिला ब्रिटिसकै सुझावलाई मान्दै २०४२ सालमा आएर प्राधिकरण बनाइयो । २०४२ सालदेखि मन्त्रीले अध्यक्षता गर्न थाले । जलविद्युत् विज्ञहरूको अनुसार २०४९ सालमा निजी क्षेत्रलाई लाइसेन्स दिन थालेपछि प्राधिकरणसँगै अर्को निकाय विद्युत् केन्द्र बन्यो । त्यसलाई झन् बलियो बनाउँदै विभाग बनाइयो । विभागले पहिला ठूला–ठूला बहुउद्देश्यीय आयोजना हेर्ने भन्ने थियो तर अहिले सानो २२ मेगावाट बूढीगंगा पनि प्राधिकरणले बनाउन थालेको छ । अहिले प्राधिकरण र विभाग दुवैले जलविद्युत् आयोजनाहरू बनाइरहेका छन् ।
अर्को समस्या त प्राधिकरणलाई विभागले लाइसेन्स नदिने अनि प्राधिकरणले ऊर्जा मन्त्रालयको निर्देशन नमान्ने विवादले समेत जलविद्युत् क्षेत्र गाँजिएको छ । ऊर्जा सचिव विश्वप्रकाश पण्डितले दुवै निकायबीच समन्वय हुनुपर्ने र त्यस्तो विवाद नरहेको बताए पनि साना–साना कुराको विवाद गरिरहेका देखिन्छन्, ऊर्जा मन्त्रालय वा विभाग र प्राधिकरण । १५ वर्षपछि स्थापना भएको दूरसञ्चार संस्थाको सफलता र प्राधिकरणको असफलताको कारण जलविद्युत् क्षेत्रमा बढी राजनीतीकरण हुनु र जलविद्युत्का निकायहरूबीच नै समन्वय, सहकार्य र सौतेनी व्यवहार हुनुलाई कारण मानिन्छ ।
‘कर्पो™ेसनको बेलादेखि नै द्वन्द्व छ, त्यही द्वन्द्वको व्यथामा ५० वर्षपछि पनि प्राधिकरण छटपटिएको छ,’ प्राधिक™णमा लामो समय काम गरेका रवीन्द्रबहादुर श्रेष्ठले भने । उनका अनुसार बहुदलीय प्रजातन्त्रपछि प्राधिकरण रानजीतिक भर्ती केन्द्र बन्न पुग्यो । पुनको अनुभव पनि त्यस्तै छ । उनले सुनाए, ‘राजनीतिबाट मुक्त गरेर स्वायत्त संस्थाका रूपमा अघि बढाउन लागिएको प्राधिकरण राजनीतिको प्रतिछायाबाट मुक्त हुन सकेको छैन, पछिल्लो समयमा त्रिशूली–३ ‘ए’को जम्मा ३० मेगावाटका लागि भएको ठैलो राजनीति यसको उदाहरण हो ।’ विज्ञहरूको जलविद्युत्को विकासका लागि दूरसञ्चार संस्थानजस्तै एउटा नियामक निकाय बनाएर उत्पादन, प्रसारण र वितरणलाई छुट्टाछुट्टै बनाएर जलविद्युत्को विकास गर्नुपर्ने सल्लाह छ तर जति बढी केन्द्र र निकाय भयो, त्यति नै बढी राजनीतीकरण र स्वार्थीकरण गर्न पाउने कारण उनीहरूलाई त्यसप्रति कुनै मतलब छैन । भदौ १ गते आफ्नो २८औं वार्षिकोत्सव मनाउँदै छ । २८ वर्ष पुगेको प्राधिकरण जनशक्ति, संरचना र पूर्वाधारको हिसाबले कमजोर छैन । ७ सय मेगावाट विद्युत्मध्ये ४५० मेगावाट विद्युत् प्राधिकरणमार्फत मात्र उत्पादन भएको छ । ११ हजार कर्मचारीमध्ये ६ हजार मात्र प्राविधिक जनशक्ति छ । पूर्वाधार क्षेत्रमा सबैभन्दा बढी दक्ष जनशक्ति पनि यही क्षेत्रमा छ । देशभर सेवा दिने प्राधिकरणसँग १ हजार सवारीसाधन छन् भने २६ लाख घरधुरीमा त बिजुली सेवा पनि पु¥याएको छ ।
ऊर्जा मन्त्रालयको मुख्य काममध्ये ८० प्रतिशत त प्राधिकरणले मात्र गर्छ । कमजोरीको कुरा गर्दा २५ प्रतिशत चुहावट पनि छ । तर, राजनीतीकरण पनि सबैभन्दा बढी छ । कुल कर्मचारीमध्ये १ हजार कर्मचारी त विभिन्न दलमा आबद्ध कर्मचारीका नेता भएका कारणले पनि काम गर्दैनन् । प्राधिक™णको तथ्यांकअनुसार बर्सेनि उनीहरूका लागि १ करोडभन्दा बढी खर्च हुन्छ । प्राधिकरणभित्र भएको जनशक्तिलाई सही परिचालन गर्न सके जलविद्युत्को क्षेत्रमा ठूलो प्रगति गर्न सक्ने भए पनि राजनीतीक™णले प्राधिकरणलाई गाँजेको छ । प्राधिकरणकै कर्मचारीहरू भन्छन्, ‘प्राधिकरणभित्र सबै राम्रो छ भनेर भन्न सकिने अवस्था नभएपछि सबै कर्मचारी खराब छैनन् तर माथिबाट हुने हस्तक्षेपले प्राधिकरणको धराशायी अवस्था आएको भने पक्का हो ।’ अस्थिर सरकार, नीति, झन्झटिलो प्रक्रिया, राजनीतिक दलहरूको जलविद्युत्प्रतिको बेवास्तालगायत जलविद्युत् क्षेत्रका लागि बाधक देखिएका छन् । राजनीतिको चंगुलबाट प्राधिकरण पनि मुक्त छैन ।
‘अस्थिर राजनीतिले जलविद्युत्को विकासमा असर गरेको छ,’ स्वतन्त्र ऊर्जा उत्पादकहरूको संस्था (इप्पान) का अध्यक्ष डा. सुवर्णदास श्रेष्ठ भन्छन् । कांग्रेस, एमाले माओवादी या मधेसवादी दलसँग स्पष्ट भिजन छैन भने उनीहरूबाट आउने मन्त्रीहरूले समेत आफ्नो पद कहिले खुस्कने हो भनेर मन्त्री हुनेबित्तिक्कै आफ्नो स्वार्थलाई बढी हेर्ने गर्छन् ।

आगामी सात वर्षभित्र थप २३ सय मेगावाट

विद्युत् उत्पादन विगत सात वर्षमा जम्मा १८० मेगावाट मात्र
भीम गौतम\राजधानी 
काठमाडौं, ३१ साउन
आगामी सात वर्षभित्र थप २ हजार ३ सय मेगावाट विद्युत् उत्पादन गर्ने लक्ष्य लिइएको छ । विगत सात वर्षमा भने जम्मा १ सय ८० मेगावाट विद्युत् मात्र उत्पादन भएको थियो । नेपाल विद्युत् प्राधिकरण, सहायक कम्पनी, निजी क्षेत्रलगायतमार्फत सन् २०२० भित्र करिब २३ सय मेगावाट विद्युत् उत्पादन गर्ने लक्ष्य राखिएको हो । प्राधिकरण र निजी क्षेत्रमार्फत हालसम्म ७ सय मेगावाट विद्युत् उत्पादन भइरहेको छ भने माग १ हजार मेगावाट रहेको छ । प्राधिकरणको लक्ष्यअनुसार उत्पादन भएमा सात वर्षभित्रै अहिलेको भन्दा थप तेब्बर विद्युत् उत्पादन भएर ३ हजार मेगावाटको विद्युत् क्षमता पुग्नेछ ।
‘सन् २०२० भित्र १०५ आयोजनामार्फत थप २२ सय ८३ मेगावाट विद्युत् थप गर्ने लक्ष्य राखिएको छ,’ प्राधिकरणका निर्देशक सुरेन्द्रराज राजभण्डारीले भने । प्राधिकरणका अनुसार जनआन्दोलन २०६२÷०६३ को सफलतापछिको सात वर्षमा प्राधिकरणमार्फत ७० मेगावाट मध्यमस्र्याङ्दी मात्र सम्पन्न भयो भने निजी क्षेत्रका २२ आयोजनाबाट ११० मेगावाट आयोजना सम्पन्न भएको थियो । प्राधिकरणका अनुसार आगामी सात वर्षभित्र ३० मेगावाट चमेलिया, १४ मेगावाटको कुलेखानी तेस्रो, ३२ मेगावाटको राहुघाट, ६० मेगावाटको त्रिशुली ३ ए र ४० मेगावाटको बी तथा ४२ मेगावाटको अपर मोदी ए गरी २१८ मेगावाट निर्माण सम्पन्न हुने लक्ष्य राखिएको छ ।
त्यसैगरी,, सहायक कम्पनीमार्फत ४ सय ५६ मेगावाटको माथिल्लो तामाकोसी, ४२ मेगावाटको सान्जेन, १०२ मध्यभोटेकोसी, १११ मेगावाटको रसुवागढी र १४० तनहुँ जलविद्युत् गरी ८५१ मेगावाट आयोजना बनाउने लक्ष्य सरकारको छ । त्यसैगरी सन् २०२० भित्रै २१० मेगावाटका सुपर सिक्स, ४२ मेगावाटको मिस्त्री खोला, २१६ मेगावाटको माथिल्लो त्रिशूलीलगायत गरी ९३ जलविद्युत् आयोजना निजी क्षेत्रबाट १ हजार ३ सय १४ मेगावाट सम्पन्न हुने लक्ष्य प्राधिकरणको छ ।
२०६३ सालपछिको ११आंै र १२आंै त्रिवर्षीय योजना अर्थात् २०६४÷०६५–०६६÷०६७ मा १०५ मेगावाटमा ७९ मेगावाट तथा २०६७÷०६८–०६९÷०७० मा १८४ मेगावाट उत्पादन गर्ने लक्ष्यमा २१ मेगावाट मात्र उत्पादन भएकाले सात वर्षभित्र लक्ष्यअनुसारको विद्युत् उत्पादनको सम्भावना कम छ । राष्ट्रिय योजना आयोगले भने आगामी तीन बर्षभित्र २०७०÷०७१–०७२÷०७३ सम्म थप ६६८ मेगावाट उत्पादन गर्ने लक्ष्य लिएको छ । ‘विगतका त्रिवर्षीय योजनाको लक्ष्य उत्साहनजनक छैन,’ आयोगका सह–सचिव गोपीनाथ मैनालीले भने, ‘तर आगामी दिनमा लक्ष्य प्राप्तिका लागि सरकारले अधिकत्तम प्रयास गर्छ ।
सन् २०२० भित्र ६ सय मेगावाटको बुढीगण्डकी र ७५० मेगावाटको पश्चिम सेती बनाइसक्ने बताइए पनि प्राधिकरणले भने यस अवधिमा बन्न नसक्ने जनाउँदै उल्लेख गरेको छैन । यी जलाशययुक्त आयोजना नबनेसम्म लोडसेडिङ हट्ने सम्भावना छैन । प्राधिकरणका अनुसार, सन् २०२० मा विद्युत्को माग २२०७ मेगावाट पुग्छ भने सबै आयोजना सम्पन्न भएमा उत्पादन ३ हजार मेगावाट पुग्छ । सुख्खायाममा त्यसको उत्पादन जम्मा १ हजार मेगावाटको हाराहारीमा मात्र हुने प्राधिकरणले जनाएको छ ।

Monday, August 12, 2013

पुनर्वास नीति १० वर्षदेखि सिंहदरबारमै

भीम गौतम\राजधानी 
काठमाडौं, २७ साउन
ऊर्जा, सडक, सिँचाइ, खानेपानी, विकास निर्माणलगायतका पूर्वाधार विकासका लागि अत्यावश्यक पुनर्वास तथा पुनःस्थापना नीति विगत १० वर्षदेखि सिंहदरबारभित्रै थन्किएको छ । १० वर्षयता गठन भएका विभिन्न राजनीतिक दल नेतृत्वको सरकारको उदासीनताका कारण अत्यावश्यकीय मानिएको पुनर्वास नीति सिंहदरबारभित्रै थन्किएको हो । समयमै यो नीति लागू भई कार्यान्वयनमा आउन नसक्दा विभिन्न आयोजनाको लागत र समयसमेत बढेको छ भने मुआब्जा तथा क्षतिपूर्ति वितरण, जग्गा प्राप्ति, पुनःस्थापना, पुनर्वासलगायतका समस्याका कारण अधिकांश पूर्वाधार आयोजना अलपत्र अवस्थामा छन् ।
यस्ता समस्या लिएर सरोकारवाला मन्त्रालयका कर्मचारीदेखि निजी क्षेत्रका प्रतिनिधिहरूले बारम्बार मन्त्रीदेखि चुनावी मन्त्रिपरिषद्का अध्यक्षलाई भेटे पनि आश्वासनबाहेक केही पाउन सकेका छैनन् । विभिन्न बहानामा सिंहदरबारभित्रै घुमिरहेको त्यो नीति बाहिर निस्कन नसक्नुलाई सरोकारवालाहरू राजनीतिक दलका नेताहरूको अदूरदर्शिता मान्छन् । जग्गा प्राप्ति ऐन–२०३४ ले प्रमुख जिल्ला अधिकारीको संयोजकत्वमा रहेको समितिले चलनचल्तीको मूल्यका आधारमा मुआब्जा वितरण गर्ने उल्लेख गरेको छ ।
जसले गर्दा आयोजना प्रभावित क्षेत्रका बासिन्दाले जग्गाको मूल्य कैयांै गुणा बढी माग्ने तथा त्यही आधारमा आन्दोलन गरेर आयोजनामा बन्द, हडताल गर्ने प्रवृत्ति बढेपछि अधिकांश आयोजना निर्धारित समयमा निर्माण हुन सकेका छैनन् । यस विषयमा सरकारको नेतृत्व गर्ने नेताहरू अनभिज्ञ नभए पनि अर्बांैको लगानीमा निर्माण हुन लागेका आयोजनाका लागि बाधक बनेको जग्गाप्राप्ति तथा मुआब्जा वितरणलाई व्यवस्थित गर्ने महŒवपूर्ण पुनर्वास तथा पुनःस्थापना नीति लागू गर्न सकेका छैनन् । १० वर्षअघि स्थानीय पूर्वाधार तथा कृषि सडक विभाग (डोलिडार) बनाउने क्रममा नेपालले यी आयोजना बनाउँदा विस्थापित हुने र अधिग्रहण गरिने जग्गाबारे सरकारले पुनःस्थापना र पुनर्वास गर्न व्यवस्थित नीति बनाउने प्रतिबद्धता जनाएको थियो ।
जनआन्दोलन २०६२÷०६३ पछि गिरिजाप्रसाद कोइराला नेतृत्व सरकारले कमिटी गठन गरेर मस्यौदासमेत बनाएको थियो । त्यतिबेलै सो नीति मन्त्रिपरिषद्ले पारित नगरी समितिमा पठायो । त्यसपछि तत्कालीन राष्ट्रिय योजना आयोगका उपाध्यक्ष नेतृत्वको समितिले सो नीतिमा केही परिमार्जन गरी मन्त्रिपरिषद्मा प्रस्ताव गरेको थियो । त्यसपछि माधव नेपाल र झलनाथ खनाल नेतृत्वको सरकारको पालामा समेत सो नीति मन्त्रिपरिषद्मा प्रस्तावित गरिएको थियो ।
तर, दुवै सरकारले केही ‘रिभ्यु’ गर्नुप¥यो भनेर त्यत्तिकै थन्क्याइदिए । गत वर्षको जेठमा तत्कालीन डा.बाबुराम भट्टराईको मन्त्रिपरिषद्मा समेत सो नीतिमा केही परिमार्जन गरी प्रस्ताव पेस भएको थियो । पहिलेको सरकारले कारणसहित फिर्ता पठाए पनि भट्टराई नेतृत्वको सरकारले भने कुनै कारण नदेखाई नीतिको मस्यौदा फर्काएको थियो । हालै सम्पन्न २६आंै राष्ट्रिय विकास समाधान समितिको बैठकमा अधिकांश सहभागीले विकास निर्माण आयोजना अघि बढ्न नसक्नुमा जग्गा अधिग्रहण, पुनःस्थापनालगायतका समस्या देखाएपछि २८औं बैठकमा जग्गा प्राप्ति नीति बनाउने निर्णय गरेको थियो । त्यसका लागि आयोगका सचिव युवराज भुसालको संयोजकत्वमा राष्ट्रिय पुनर्वास तथा पुनःस्थापना नीति सहजीकरण समितिसमेत गठन गरिएको छ । भूमिसुधार मन्त्रालयका उच्च अधिकारी यतिखेर जग्गा मानांक निर्धारणमा व्यस्त छन् भने राष्ट्रिय पुनर्वास तथा पुनःस्थापना नीति कसले बनाउने भन्ने अन्योलमै छ ।
‘अर्बौं रुपैयाँ लगानीका अधिकांश आयोजना जग्गा प्राप्ति गर्न नसकेर अलपत्र अवस्थामा छन्, १० वर्षअघि पुनर्वास नीति बने पनि सरकारी उदासीनताकै कारण पूरा हुन सकेको छैन,’ राष्ट्रिय योजना आयोगका सहसचिव गोपीनाथ मैनालीले भने, ‘अब पनि यो नीति बनाउन ढिला गर्ने हो भने आयोजना बनाउनै निकै कठिन हुने अवस्था छ ।’ जग्गा प्राप्ति ऐन–२०३४ पनि पूर्ण किसिमको नभएको सरकारी अधिकारीहरू नै बताउँछन् । सो ऐन ‘जसको शक्ति उसको भक्ति’ जस्तै भएकाले जग्गा अधिग्रहणमा समस्या पर्दा सरकारबाट आएको बजेट खर्च गर्न नसकिएको, आयोजनाको समय र लागत दुवै बढेको सिँचाइ मन्त्रालयका एक अधिकारीले बताए ।
‘आन्दोलन गरे बढी मुआब्जा पाइन्छ भन्ने गलत धारणा स्थानीयवासीलाई छ, हाम्रो कानुन पनि त्यस्तै छ, नयाँ नीति नल्याइकन धेरै आयोजना बन्न सक्दैनन् भन्ने देखिएको छ,’ ती अधिकारीले भने, ‘तर सरकारको नेतृत्व गर्नेहरू नीति बनाउन उदासीन छन्, यही कारण धेरै विकासका पूर्वाधार रोकिएका छन् ।’
यतिसम्म कि जलविद्युत्, सिँचाइ, स्थानीय विकास, खानेपानी, सडकलगायतका पूर्वाधार सम्बद्ध मन्त्रालयहरूले एउटै क्षेत्रमा बाँड्ने मुआब्जा र क्षतिपूर्तिबापतको रकमसमेत फरक–फरक छ । ‘जग्गा प्राप्ति ऐन–२०३४ अलिक निरंकुश खालको छ, यसले जनताको सहभागिताभन्दा पनि बढी नियमन गरेको छ,’ ऊर्जा मन्त्रालयका सहसचिव केशवध्वज अधिकारीले भने, ‘स्पष्ट नीति नहुँदा धेरै आयोजनाले समस्या भोगेको स्पष्ट छ, नीतिलाई व्यावहारिक बनाउनु आवश्यक छ ।’

कार्यकारी निर्देशकको अधिकार कटौतीपछि सुस्तायो प्राधिकरण

भीम गौतम\राजधानी
 काठमाडौं, २८ साउन
नेपाल विद्युत् प्राधिकरण सञ्चालक समितिले कार्यकारी निर्देशकको अधिकार कटौती गरेपछि प्राधिकरणको अधिकांश काम कारबाही ठप्प भएको छ । प्राधिकरणमा भइरहेका जलविद्युत् आयोजनाहरूको काम एक दिन मात्र ढिला हुँदा क्लेम र भेरियसनका कारण करोडौं रुपैयाँ घाटा बेहोर्नुपर्ने भए पनि प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशकसँग रहेको अधिकांश अधिकार कटौती गरेपछि प्राधिकरणको काम कारबाही ठप्पजस्तै भएको हो । सामान्य कामकै लागि पनि प्राधिकरणको बैठक र निर्णय कुर्नुपर्ने भएपछि अहिले प्राधिकरणको काम कारबाही पनि सुस्ताएको छ ।
६ साउनपछि बैठक नबसेकाले प्राधिकरणद्वारा निर्माणाधीन त्रिशूली ३ ए, राहुघाट, चमेलिया र कुलेखानी तेस्रो जलविद्युत् आयोजनाको महŒवपूर्ण निर्णय हुन सकेको छैन भने पहिला कार्यकारी निर्देशकबाट हुने कामका फाइलहरू समेत कार्यकारी निर्देशकको सचिवालयमै थन्किएका छन् । जलविद्युत्का जानकारहरू भने जलविद्युत् क्षेत्र बारेको निर्णय गर्न एक दिन ढिला हुँदा पनि करोडौं घाटा बेहोर्नुपर्ने बताउँछन् । ‘जलविद्युत् बारेका निर्णय एक दिन ढिला मात्र भए पनि करोडौं रुपैयाँ घाटा पर्न सक्छ, त्यस कारण जलविद्युत्मा समयमै निर्णय हुनु जरुरी छ,’ पूर्वसचिव सोमनाथ पौडेलले भने । मुख्य सचिव लीलामणि पौडेल प्राधिकरणका अध्यक्ष रहेको बेला दिइएका ती सामान्य अधिकार ऊर्जामन्त्री उमाकान्त झा आएपछि कटौती गरेर कार्यकारी निर्देशकको अधिकार खुम्च्याइएको थियो ।
मुख्य सचिवको पालामा कार्यकारी निर्देशकलाई भेरियसनबाहेक टेन्डरलगायतका कार्यको निर्णय गर्ने अधिकार दिइएको थियो । मन्त्री झाले ऊर्जा, सिँचाइ, वातावरणलगायतका मन्त्रालय सम्हालिरहेको र प्राधिकरणको बैठक छिटो बस्न नसकेको कारणले प्राधिकरणका अधिकांश फाइलहरू निर्णय नभई अडकिएका छन् । पछिल्लो पटक मात्र २२ दिनदेखि प्राधिकरण सञ्चालक समितिको बैठक बस्न सकेको छैन ।
१७ असारमा प्राधिकरण सञ्चालक समितिले लिलाम बिक्री स्वीकृति, घरजग्गा तथा अन्य सम्पत्ति भाडामा लिने, मालसामान निर्माण कार्य र अन्य सेवाको लागत र परामर्श सेवाको लागत अनुमान, सिलबन्दी दरभाउ पत्र, बोलपत्रद्वारा निर्माण कार्य, मालसामान तथा अन्य सेवा खरिद, प्रोप्राइटरी सामान खरिद गर्न लाग्ने खर्च र सेवा शुल्क लिई कार्य गर्न, ३ लाखसम्मको एकल दरभाउ पत्र लिई सोझै खरिद गर्ने लगायतका सानातिना कामसमेत प्राधिकरण सञ्चालक समितिले निर्णय गर्ने भन्दै अधिकारी कटौती गरिएको थियो । २५ मेगावाटसम्मको जलविद्युत् आयोजनाको विद्युत् खरिद सम्झौता (पीपीए) कार्यकारी निर्देशकबाट गरिने व्यवस्था रहेकोमा त्यो अधिकारी पनि कटौती गरिएको थियो । कार्यकारी निर्देशक तथा महाप्रबन्धक तहबाटै हुने ती सामान्य कार्यका लागि प्राधिकरण सञ्चालक समितिकै स्वीकृति लिनुपर्ने व्यवस्थाले प्राधिकरणको काम, कारबाहीमा झन् सुस्ताएको प्राधिकरणका अधिकारीहरू बताउँछन् ।
‘प्राधिकरण सञ्चालक समितिले त नीति बनाउने हो, भेरियसनबाहेक सानातिना निर्णयहरू कार्यकारी निर्देशकले गर्नुपर्ने हो, सार्वजनिक खरिद ऐनले पनि सञ्चालक समितिले गर्न मिल्दैन,’ प्राधिकरणका एक अधिकारीले भने, ‘बैठकसमेत बस्न मुस्किल पर्ने प्राधिकरण सञ्चालक समितिले सबै निर्णय गर्ने अधिकार होल्ड गरेपछि अहिले त प्राधिकरणको काम पूरै ठप्प छ भन्दा पनि हुन्छ, सामान्य कार्य मात्र भइरहेका छन् ।’ उनका अनुसार, प्राधिकरण कार्यकारी निर्देशकले कुनै गल्ती गरेमा कारबाही गर्न सकिने भए पनि सञ्चालक समितिले अधिकार खुम्च्याएपछि प्राधिकरणका कर्मचारीहरूमा अझ निराशा थपिएको छ ।

Saturday, August 10, 2013

मुद्दा दायर गर्न ट्रान्सफर्मर परीक्षण गर्दै अख्तियार

भीम गौतम\राजधानी काठमाडौं, २६ साउन
अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोग नेपाल विद्युत् प्राधिकरणद्वारा खरिद गरिएका गुणस्तरहीन ट्रान्सफर्मरको परीक्षणमा आफंै सक्रिय भएको छ । प्रकरणमा दोषी देखिएका कर्मचारीहरूलाई प्रमाणसहित मुद्दा दायरका लागि विशेषज्ञसहितको छुट्टै टोली बनाएर अख्तियार सक्रिय भएको हो । प्राधिकरणका पूर्वसञ्चालकद्वय मुकेश काङ्खले र डा.केपी दुलालका दुई छुट्टाछुट्टै प्रतिवेदनले २०६३ सालदेखि २०६८ सालसम्म विभिन्न कम्पनीद्वारा ल्याइएका ४ हजार ६ सय ५७ ट्रान्सफर्मरहरू गुणस्तरहीन देखाएपछि दोषी देखिएका कर्मचारीहरूलाई मुद्दा दायरका लागि टोलीले प्रमाण जुटाइरहेको छ ।
अर्का सञ्चालक सदस्य मोहनराज पन्तको प्रतिवेदनले प्राधिकरणका पूर्वकर्मचारीहरू र हाल कार्यरत उच्च अधिकारीसहित ३३ कर्मचारीहरू दोषी देखाएको थियो । यी प्रतिवेदनलाई थप पुष्टि र प्रमाणसहित दोषी कर्मचारीहरूलाई मुद्दा दायरका लागि प्राधिकरणको हेटौंडास्थित वर्कसपमा गुणस्तरहीन देखिएका ट्रान्सफर्मर लगेर परीक्षण गरिरहेको वर्कसप स्रोतले जानकारी दिएको छ । ‘दुई महिना अघिदेखि विभिन्न क्षेत्रमा जडान गरिएका ट्रान्सफर्मर प्रतिस्थापन गरेर गुणस्तरहीन भनिएका ट्रान्सफर्मरहरू परीक्षण गरिरहेको छ,’ स्रोतले भन्यो, ‘एक हप्ताअघि हुवेईका ट्रान्सफर्मरको सकाएर हिरासतमा लिई कारबाही प्रक्रिया अघि बढाएको हो, अन्य ट्रान्सफर्मर ल्याएर परीक्षण गरिरहेको छ ।’ चीनको हुवेई सनलाइट इलेक्ट्रिक कम्पनीको ट्रान्सफर्मरबारे परीक्षण सकाएर दुई ठेकेदार कम्पनीका प्रतिनिधिसहित १४ जनालाई हिरासतमा लिएर अनुसन्धान सुरु गरिसकेको छ । उनीहरूलाई एक हप्ताभित्रै मुद्दा हालिसकिने अख्तियार स्रोतले जानकारी दिएको छ । ‘हिरासतमा लिइसकेका व्यक्तिहरूलाई तत्काल पक्राउ गरेर मुद्दा दायर गर्न लागिएको छ ।’ हुवेई खरिद प्रकरणमा मुछिएका अन्य केही व्यक्तिहरूलाई समेत छिट्टै पक्राउ गरेर उनीहरूलाई समेत मुद्दा दायर गर्ने अख्तियार स्रोतले जनाएको छ । भारतको एसभीआर इलेक्ट्रिकल्स, थाइल्यान्डको सहवान्त इलेक्ट्रिक थाइल्यान्डका साथै चीनका तीन कम्पनी हुवेई सनलाइट इलेक्ट्रिकल्स, जेके होल्डिङ कम्पनी र साङदोङ इलेक्ट्रिक कम्पनीबाट २०६४ सालपछि प्राधिकरणले ट्रान्सफर्मर खरिद गरेको थियो ।
यी कम्पनीका ट्रान्सफर्मर गुणस्तर तथा नापतौल विभागका कर्मचारी, विज्ञलगायतको टोली बनाएर अख्तियारले परीक्षण गराइरहेको छ । ‘एक साताअघि मात्र सा“झ आएर प्राधिकरणको लैनचौरस्थित वर्कसपको डिजिटल एनालाइजर टेस्टिङ मेसिन लगेर रातरात हेटौंडा पु¥याई परीक्षण गरेको थियो,’ लैनचौर वर्कसपका एक कर्मचारीले भने, ‘पुनः शुक्रबारसमेत यसै गरी जडान गरिसकेको एनालाइजरसहित तीन–चार गाडी ट्रान्सफर्मर लगेर परीक्षण गरिरहेको छ ।’ २०६४ सालपछि ल्याइएका र गुणस्तरहीन देखिएका सबै ट्रान्सफर्मरहरू लगिएको ती कर्मचारीले जानकारी दिए । हेटौंडा वर्कसपको एनालाइजर बिग्रिएकाले लैनचौरबाट लानुपरेको अख्तियार स्रोतले जनाएको छ ।
परीक्षणको क्रममा पहिलाकै प्रतिवेदनजस्तै अधिकांश गुणस्तरहीन देखिएको छ । प्राधिकरणद्वारा विभिन्न कम्पनीबाट खरिद गरिएका १५, २५, ५०, १ सय, २ सय र ३ सय केभीका ट्रान्सफर्मरहरू लगेर तिनीहरूको गुणस्तरहीनताबारे परीक्षण गरेको अख्तियारले अन्य कम्पनीबाट ट्रान्सफर्मर ल्याउँदा दोषी देखिएका कर्मचारीहरूलाई समेत मुद्दा दायरका थप अनुसन्धान भइरहेको जनाएको छ ।

Thursday, August 8, 2013

ट्रान्सफर्मर खरिदमा यादव मुख्य दोषी हिरासतमा लिने अख्तियारको तयारी

डिल्ली आचार्य, भीम गौतम\राजधानी 
काठमाडौं, २४ साउन
ट्रान्सफर्मर खरिद घोटाला प्रकरणमा नेपाल विद्युत् प्राधिकरणका कार्यकारी निर्देशक रामेश्वर यादवको समेत प्रत्यक्ष संलग्नता रहेको ठहर गर्दै अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगले उनलाई तत्काल हिरासतमा लिने तयारी भइरहेको जनाएको छ । अख्तियारले गुणस्तरहीन ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा यादव ‘प्रत्यक्ष दोषी देखिएका’ले हिरासतमा लिएर कारबाही अघि बढाइने जनाएको हो ।
गुणस्तरहीन ट्रान्सफर्मर खरिद प्रकरणमा प्राधिकरणका तल्ला स्तरका कर्मचारीहरूलाई नियन्त्रणमा लिएर अनुसन्धान थालेको अख्तियारले तिनै कर्मचारीको बयान र उपलब्ध गराएको कागजातका आधारमा कार्यकारी निर्देशक यादव मुख्य दोषी पाइएको ठहर गरेको हो । ‘हिरासतमा लिइएका कर्मचारी र ठेकेदारको बयान र उनीहरूले उपलब्ध गराएको काजगातका आधारमा यादवको रकम भुक्तानीलगायतका कार्यमा प्रत्यक्ष संलग्नता देखिएको पाइएकाले उनलाई तत्काल नियन्त्रणमा लिने तयारी भएको छ,’ अख्तियार उच्च स्रोतले राजधानीसँग भन्यो ।
स्रोतका अनुसार २०६७÷६८ मा हुवेई सनलाइट इलेक्ट्रिक कम्पनी लिमिटेड चीनमार्फत खरिद गरिएका ट्रान्सफर्मरहरूको भुक्तानी दिने कार्यमा तत्कालीन ग्राहक तथा वितरण शाखाका प्रबन्धक रहेका यादवको प्रत्यक्ष संलग्नता भेटिएको छ । राजधानीलाई प्राप्त गोप्य दस्तावेजअनुसार हुवेईलाई प्राधिकरणमार्फत तिर्नुपर्ने १ लाख ६० हजार २ सय डलर अर्थात् ११ करोड ५१ लाख ४४ हजार रुपैयाँमध्ये यादवकै स्वीकृतिमा १० करोड ८७ लाख २२ हजार भुक्तानी गरिएको उल्लेख छ । सो रकम यादवले दुई चरणमा गरी हुवेईलाई भुक्तानी गर्न स्वीकृति दिएका थिए । उनले चरणबद्ध रूपमा भुक्तानी सिफारिस गरे पनि उन्मुक्ति पाउँदै आएका थिए । यादवपछि आएका तत्कालीन महाप्रबन्धक चिरञ्जीवी शर्माले ६४ लाख २० हजार रुपैयाँ भुक्तानी दिएका थिए ।
दुवैले रकम भुक्तानीको मेमोमा समेत स्वीकृति दिएको उल्लेख छ । हुवेईमार्फत ल्याइएको ट्रान्सफर्मर प्रकरणमा दोषी देखिएका अधिकांशलाई अख्तियारले पक्राउ गरी हिरासतमा राखेर अनुसन्धान गरिरहेको छ ।अख्तियारले ट्रान्सफर्मर घोटालामा मुछिएका प्राधिकरणका सुरेन्द्रप्रसाद पनेरू, मदनराज चापागाईं, कैलाशकुमार अटल, शेखर दत्त, सिन्धु यादव, हरिशबहादुर पाल, प्रज्वल पाण्डे, भरत रूपाखेती, सुरेन्द्रराज जोशी, सुरेशकुमार कटुवाल, नारायण चौधरी र सरोज श्रेष्ठलाई हिरासतमा राखेर कारबाही गरिरहेको छ ।
त्यसैगरी, ठेकेदार कम्पनी हुवेईका यु झेङ कुइङ र जोउ उ तियान पनि हिरासतमा छन् । ट्रान्सफर्मरको निरीक्षणमा जाने, भण्डारण गर्ने, यादव र शर्माको आदेशमा भुक्तानी दिने कर्मचारीलाई अख्तियारले पक्राउ गरी हिरासतमा राखेर कारबाही गरे पनि दोषी देखिएका यादव र पूर्वमहाप्रबन्धक शर्मालाई भने उन्मुक्ति दिँदै आएको थियो । दस्तावेजले उनीहरूलाई नै मुख्य दोषी देखाएपछि हिरासतमा लिने निष्कर्षमा अख्तियार पुगेको हो ।